Besoj se shumëkush që ka parë sot në TV, deputetin e PD-së Strazimiri të akuzonte qeverinë për ngjarjen e pilotit të ushtrisë shqiptare të vdekur si trafikant në Spanjë, me siguri që ka lëshuar një psherëtimë: ufffffff mjaft, a mund të na lini një ditë të qetë!
Sepse menjëherë pasi ka ndodhur kjo ngjarje, opozita ka nxituar ti japë asaj një konotacion politik. Sipas PD-së: “Në Spanjë, aksidentalisht, ka dalë në pah se në çfarë derexheje është katandisur siguria kombëtare, Forcat e Armatosura, Policia Ushtarake, strukturat inteligjente dhe ato informacionit të ushtrisë dhe të Policisë së Shtetit, kontrolli i territorit, lufta kundër krimit të organizuar dhe trafikut te narkotikëve”.
Natyrisht në deklaratën e PD-së nuk ka ndonjë hata, por ajo që të bën përshtypje është fakti se ngjarja e major Sokol Fekës, jepet si një shembull i një qeverie të zhytur deri në fyt në trafikun e narkotikëve. Në fakt nuk është kështu.
Nëse publiku ka një sërë dyshimesh, për mënyrën se si u sollën qeveritarët dhe krerët e lartë të kësaj shumice përpara se të binte avioni i Divjakës, për shkathtësinë me të cilën kanë mundur të infiltrojnë në polici njerëz me të shkuar të errët, për pikpyetjet që ngjalli në fund të fundit, aksioni kundër laboratorit të kokainës që goditi vetëm peshqit e vegjël, këto mjaftojnë për të vazhduar kauzën opozitare.
Ndërsa përzjerja e këtyre fakteve me çdo lloj ngjarjeje rrezikon të jetë kundër produktive. Sepse pavarësisht se ai ishte një ushtarak, pavarësisht se duhet të ishte i mbikëqyrur më tepër se të tjerët, historia e tij tragjike nuk përbën një shembull për implikimin e strukturave shtetërore. Ajo po është një çështje sociale. Ajo mund të ngrejë disa pyetje, se si ka mundësi që një ushtarak karriere të mbërijë deri në këtë pikë? Si ka mundësi që një pilot i stazhionuar, me 18 vjet eksperiencë e me disa specializime jashtë, nuk ka mund të sigurojë të ardhura për një jetë normale në Shqipëri? Si ka mundësi që është i gatshëm të riskojë gjithçka për një shpërblim të majmë trafikantësh?
Por të gjitha këto, PD, nuk i thotë, se ato kanë lidhje sa me pushtetin e ri, po aq edhe me atë të vjetrin, sa me të tashmen aq edhe me sistemin që kemi ngritur dhe me mundësinë që ka krijuar ai gjatë këtij çerekshekulli, që njerëzit të arrijnë të punojnë dhe përmes punës së tyre të jetojnë më dinjitet.
Këto do të ishin pyetjet reale për këtë rast. Por si në shumë rrethana të tjera, PD-ja nxitoi ta shfrytëzojë këtë ngjarje si një argument më shumë në fushën e betejës. Si një fakt më tepër për të na trguar se kjo është qeveria e drogës. Dhe këtu ajo gabon. Sepse njerëzit që ulen në shtëpitë e tyre në mbrëmje dhe ndjekin këto deklarata, ndjejnë neveri. Ndjejnë arrogancën e atij që u flet, pa e përfillur arsyen dhe logjikën e tyre. Ndjejnë se janë spektatorë në një arenë,ku gladiatorët kanë vendosur të ndeshen, me çdo çmim dhe me çdo mjet, pavarësisht se kush ka të drejtë.
E në këtë këndvështrim kjo lloj opozite është kundër produktive. Ajo duke nxirë gjithçka relativizon gjithçka, duke shpallur çco ditë luftë humbet kuptimin e luftës dhe krijon lodhje prej saj. Ajo jo vetëm i ul opozitës koifiçentin e besueshmërisë, por riskon ta largojë nga publiku.
Kjo mënyrë e të bërit opozitë mund të shërbejë vetëm për një gjë. Për të dëshmuar besnikëri ndaj politiksë së vjetër të partisë e cila ka vetëm një parullë: konflikt dhe përplasje me çco çmim. Por të gjithë që e marrin përsipër atë, duhet të dinë vetëm një gjë: ajo mund tu shërbejë për të ngjitur shkallët e Shqup-it, por do tu mbajë gjithnjë larg shkallët e pushtetit.
(lapsi.al)