Ndoshta ata do ta kritikojnë qeverinë turke, do të kujtojnë ujditë e arritura, por sulltani Erdogan do të ngërdheshet e do vazhdojë punën e tij. Ashtu si ai nuk i ka pranuar paralajmërimet për respektimin e lirisë së shtypit dhe të drejtat e opozitës, apo ato për fillimin e bisedimeve të paqes me kurdët.
Europa e dorëzon përgjegjësinë e saj për të drejtat bazë të refugjatëve tek Turqia. Kjo do t‘i kushtojë besueshmëri e prestigj në botë. Si mundet BE t’u kujtojë autokratëve e diktatorëve të kësaj botë të drejtat e njeriut, kur ajo vetë ofron një lojë të mjerueshme dhe bëhet kaq e sulmueshme?
Bashkimi Europian do të humbasë dy të mira politike të paçmueshme: Pushtetin e butë dhe besueshmërinë. Arsyeja për këtë spektakël të keq është paaftësia për të tejkaluar egoizmat kombëtarë dhe frika nga populistët e djathtë. Nëse kjo është një formë e re e asaj që një njihet si “politika reale”, pra ajo politikë që në rast nevoje bën pakt edhe me djallin, atëherë kjo politikë është një forcë që shkatërron atë që duhet ruajtur.
U krye detyra?
Presidenti Erdogan arrin me këtë pakt afirmimin për kursin e tij antidemokratik. Ai po e largon vendin gjithnjë e më shumë nga Europa, dhe mund të gëzohet sërish për rifillimin e bisedimeve të pranimit. E tatëpjeta e tij drejt formësimit të një diktature nuk ka për t’u ndalur dot- së paku jo nga BE.
Europa nga ana e saj kthehet në një fortesë të paarritshme për shumë refugjatë. Me këtë, do të thonë disa, përmbushet detyra e krerëve të qeverive e shteteve të BE-së. Të tjerë do të bëjnë fjalë për humbjen e të drejtave të njeriut dhe të drejtat bazë. Pavarësisht nga problemet praktike në zbatimin e kësaj ujdie dhe ligjshmërisë së saj – edhe në të ardhmen ne do të përballemi me imazhet e refugjatëve sirianë që izolohen në zonën kufitare të Turqisë, apo me imazhet e afganëve e irakianëve që kërkojnë më kot aty mbrojtje. Kritika e organizatave humanitare mbetet: Ky pakt me Turqinë është i rrezikshëm, illegal dhe çnjerëzor.