Nga Flutura Açka*
Të zgjohesh një të shtunë larg, dhe ta gjesh Atdheun tënd të shqyer tejkanatësh në katër faqe shkrim të gazetës më të madhe holandeze NRC, është trishtuese. Pse ikin shqiptarët nga Shqipëria? Pse të rinjtë nuk duan të rrinë më? Dhe prej tani, pasi të vërshojnë plehrat e votuar nga ‘kryeplehrat’, do të marrin arratinë të gjithë. Do të mbeten atje vetëm arkitektët e kësaj lëngate të madhe.
“Zonjë, përse ti je kaq e trishtuar për Atdheun tënd? Përse je e pakënaqur nga kryeministri yt?”, më pyeti gazetarja.
“Sepse ai, për shkak të moshës dhe shumë gjëra që na lidhin, të një brezi që jetoi mes diktaturës dhe demokracisë, si artist, si njeri që dikur (kur ishte zog i lirë) e kam lexuar me endje, më ka zhgënjyer më shumë se kushdo. Sepse për shkak të gjithë kësaj përbashkësie që kishim, më vrau shpresën.
Sepse duke patur moshën time, ai më ka bërë edhe mua, dhe brezin tim, pjesë të zullumeve të tij dhe të kësaj paaftësie për të bërë një Shqipëri dinjitoze, për të cilën dua të ndihem krenare. Dhe ç’është më e keqja, helmoi edhe ata që pretendojnë të vijnë pas tij. Kjo më trishton më shumë se gjithçka. Unë nuk kam asgjë personale me të, por me modelin e tij, tek i cili shpresova. Vonë e kuptova se lufta e tij nuk ishte për të bërë një Atdhe më të mirë, por thjesht turr për te ëndrra e tij për të rigjetur jetën dhe privilegjet e dikurshme.
Sepse ai, dhe bastardë si ai që ky vend prodhoi me tepri, e ktheu Shqipërinë time të bukur nga një lëndinë të virgjër, në një shkretëtirë të pashpresë.”
Baladë për lëndinën e virgjër
Me farë guri
ia zuri t’amblin lëndinës së virgjër
që priste birin ta donte.
Por ngjyer tiranie boja jote,
lakmusit të humorit njerëzor
ia ndërroi ngjyrën
ia zbari shijen
ia helmoi tokën
ia zuri frymën.
Me ç’materie të prishur,
mbushur silikoni i kafkës tënde
ku sheh ëndrra sulltanësh në fronë,
që veç thyejnë e shqyejnë
thërrmojnë e ngjyejnë
shpëlajnë e lyejnë
durimin tonë.
Ti kamikazi cullak,
me skeptrin e thurur
për dramën e lavdisë së rreme
me gishtërinj thonjëthyer
lëviz tani
marionetat e serive plastike
prodhuar nga e njëjta amë
pellgaçeve hidhëse të Ferrit.
Në zgrofin tënd të humnertë,
të vegjëlit të duken edhe më të vegjël.
Të paaftat coftina,
robërit plastelina,
rehatur n’pupla të shtrojnë.
Atje, në orgazëm pushtetore po kalon ngadalë,
në lavditë tënde ‘planetare’
tek skicon me shije mundimi,
tonën lungovarre.
Utrecht, 24 shtator 2016