Kampionati po vendos piketat finale, në kohën kur kanë mbetur edhe tre javë deri në fund të sezonit, por nëse mund të quajmë një ndër më interesantët e viteve të fundit, për rivalitetin e zonës europiane dhe mbijetesës, e deri në një pikë edhe titullit, është natyrisht ai që shfaqi dukshëm mungesën e sulmuesve lider, ose golashënuesve të lindur. Më të mirët e golave janë dy qendrat e Kukësit, Vasil Shkurtaj e Reginaldo, të ndarë nga vetëm një gol mes tyre, por nëse vëmendja përqendrohet tek shifra me të cilën do të mund të fitojnë Këpucën e Artë të kampionatit gjërat ndryshojnë. Numri 11, i ndarë mes Luftëtarit e Bluve, ka realizuar vetëm 11 gola, mjafueshëm sa për të mbajtur pas mozambikasin e Edon Hasanin e Tiranës me 10, por krahasuar me një vit më parë nuk do të ishte fare në pesë më të mirët.
Kohët kur Sowe shënonte 21 gola, e Sindrit Guri 20, ku edhe vetë Reginaldo ishte shumë më mbresëlënës me 18 rrjetat e realizuara, duken të largëta, e megjithatë kanë qenë vetëm sezonin e kaluar, kur rastet e humbura nuk ishin kaq shumë, e ku ftohtësia para porte e këtyrë protagonistëve entuziazmonte tifozët në stadiume. Efikasiteti i lojtarëve që udhëhoqën skuadrat në këtë edicion është pak të thuash i ulët, mjafton të thuash se shënuesi më i mirë i kampionëve të rinj, Asani ka shënuar vetëm 8 gola, ndërsa më i miri i sulmuesve të kampionatit, nuk ka kaluar as kuotën e shënuar nga winger-at e një sezoni më parë, ku sa për të përmendur Abazaj arriti 13, e Bakaj 12.
Natyrisht janë disa ndeshje më pak të luajtura, ato në tavolinë kundër Kamzës, por megjithatë shifrat kanë disbalancë të madhe. E të mos harrojmë, se janë sulmuesit ata që i bëjnë tifozët të dashurohen me futbollin…