Shumë nuk ia dalin. Kthehen mbrapsht, ose, nëse kalojnë, arrestohen dhe përjashtohen. Të tjerë janë më me fat, e arrijnë të kapërcejnë pengesën, por kur bëhet fjalë për emigrantët, rrjeta është shumë e lartë, që ndan enklavën spanjolle të Melilla nga Maroku. Afrikën nga Europa. Një simbol i kohërave tona.
Historitë e emigrantëve zakonisht mbeten në rrjetë, por mbrëmë përmes zërit të Iñaki Williams të Athletic Bilbao, dhe mikrofonit të Larguero të radios spanjolle Cadena Ser, ajo e familjes së futbollistit mori formë në të gjithë të jashtëzakonshmen e saj.
“Këtë verë shkuam me pushime në Dubai me gjithë familjen, dhe ndër të tjera bëmë një udhëtim në shkretëtirë. Kur mbërritëm atje, nëna ime shpërtheu në lot, sepse thoshte se kjo i kujtonte asaj gjithçka që kishte vuajtur kur ishte e re, në kohën kur kaloi Saharanë, duke u nisur nga Gana. I kujtoheshin këmbët e djegura nga rëra e nxehtë”.
“Kur e dëgjova duke folur, u emocionova, sepse mendova për gjithçka që kishin vuajtur prindërit e mi për të bërë mua të arrija këtu, për të më dhënë një të ardhme. E ka kaq shumë njerëz që ende vuajnë këtë lloj fati. Pasi arritën në Melilla, prindërit e mi arritën të kalojnë barrierën dhe, më pas, falë një avokati e Caritas arritën deri në Bilbao. Një rastësi që rezultoi të ishte themelore. Sepse kur nëna ime përshkoi shkretëtirën dhe kaloi rrjetën e Melilla ajo ishte shtatzënë me mua, dhe të lindurit në Bilbao më lejon të luaj për Athletic”.
“Kur nuk ke patur asgjë – përfundoi Williams – ose të ka munguar gjithçka, i jep më shumë vlerë asaj që ke, asaj që fiton, e gjithmonë përpiqesh të bësh më shumë. Pastaj unë tek nëna ime, e cila është ajo që na rriti sepse babai im shkoi të punojë diku tjetër, gjithmonë kam me vete një shembull, një udhërrëfyes: nëse në kalimin nga asgjëja tek fama do të ndodhte që të më rritej mendja, të bëja ose të thosha diçka të gabuar, më jepte një shuplakë të mirë dhe gjithçka shkonte përsëri në normalitet”.