Luhet Vllaznia-Tirana: dy emra tradite, që në vite i kanë dhënë tonusin futbollit shqiptar, aq sa për të merituar epitetin e përplasjeve mes tyre si klasikja e futbollit shqiptar. Është pikërisht kështu, duke iu referuar kualiteteve, pasionit për fanellën, dashurisë për futbollin. Ka qenë gjithnjë kështu, por jo në herën e fundit kur dy skuadrat u përplasën në Loro Borici e është ekzakësisht imazhi që duhet fshirë nga memoria.
Incidentet e fazës së parë kanë veshur shëmtuar një prej kartolinave vintage të Superiores: breshëri shishes, korë të turpshme e invasion fushe. Nuk është kjo për të cilën luhet klasikja, në djepin e futbollit, në qytetin që jeton me sportin e ku futbolli është fe. Vllaznia-Tirana kërkon tani imazhin e ri, ose më saktë imazhin e vjetër, atë të një rivaliteti sportiv që ndërtohej mbi vlerat e individëve dhe skuadrave, mbi mentalitetin dhe egon për sukses, të kërkuar në fushën e lojës e që në fund merr duartroktijet e një publiku që kulturën e ka në gen, pavarësisht se kush është fituesi.
Vllaznia pret Tiranën për të marrë rezultat, ashtu si bardheblutë udhëtojnë për të shfaqur futbollin kryeqytetas, duke bërë të harrohet ai episod, që nuk mund ti zbehë vlerën përballjes, por që e ka njollosur e tani kërkon ti tregojë të gjithë atyre që do të mbushin stadiumin e atyre që do të preferojnë të mos e humbasin supersfidën se futbolli është një lojë pasioni ku gjithcka vërtitet rreth vlerave…