Presidenti amerikan Kennedy citohet të ketë thënë se fjala kineze për krizë përbëhet prej dy shenjave, njëra rrezik e tjetra shans. Ky shpjegim kështu hyri pastaj në shumë fjalime e shkrime deri në ditët e sotme, si ajo puna e ‘mos pyet çka mund të bëjë atdheu për ty…’.

Doli që të mos jetë krejtësisht e vërtetë, sipas gjuhëtarëve, sepse në fakt njëra shenjë ishte me të vërtetë rrezik, kurse tjetra ‘pikë kthese’, e jo drejtpërsëdrejti ‘shans’.

Tej tëhollimit, besoj se hyn në punë edhe në formulimin e vet të saktë gjuhësor, pra se kriza ka rreziqet e veta me efektet dëmtuese dhe njëkohësisht sido të tejkalohet paraqet pikë kthese.

Shqipëria prej vitit 2020 është kryesuesja në detyrë e një organizate, OSBE, e cila ka pothuajse përshkrim të vetin fjalën kineze; pra, si të merret me kriza dhe rreziqet e tyre në kontinentin evropian dhe njëkohësisht si të krijojë mundësi që nga këto kriza të krijohet një pikë kthese.

Kur e mori kryesimin, Shqipëria trashëgoi njërën prej krizave më të mëdha evropiane, de facto okupimin e një pjese të Ukrainës nga ana e Rusisë. Nuk besoj të ketë pasur iluzione, qoftë në Tiranë, qoftë gjetiu, se Shqipëria si kryesuese e radhës do të ndërmjetësonte konfliktin dhe do të gjente rrugë pajtimi mes Ukrainës e Rusisë. Në politikë të jashtme – e besa edhe në të brendshme – Rusia njeh formulimin ‘raporti i forcave’ si raport i forcave fizike, sikur në pyetjen e famshme që bëri Stalini për të diskutuar forcën e Papës në botë: ‘Sa divizione tankesh ka në dispozicion?’. Nga ky këndvështrim, roli eventual historik i Shqipërisë në krizën e Ukrainës është i vlefshëm vetëm për barcoleta.

2.

Megjithatë, pa marrë parasysh forcën e shtetit, kryesuesi i radhës i OSBE-së bën atë që bëri parapraku dhe në masë të madhe atë që do të bëjë i ardhshmi, e kjo është t’i mbajë të gjalla konceptet e misioneve paqeruajtëse – a parandaluese të konfliktit, sido të quhen – derisa të gjendet pjesa e dytë e ekuacionit kinez, derisa të gjendet pika e kthesës. Dhe, këtë vit kryeministri Rama e filloi duke vizituar Ukrainën Lindore, duke lëvduar si arritje të madhe rinovimin e urës te Stanica Luhanska, një vend deri dje i harruar nga Zoti, e me gjasa të vogla që të kthehet në kujtimin e Tij.

Gjatë dhjetë ditëve të fundit, kryeministri i Shqipërisë, në rolin e kryesuesit të radhës së OSBE-së, duhej ta gjente veten duke u konsultuar me kryeministra e diplomatë evropianë, përfshirë rusët, dhe të ishte i pranishëm fizikisht në një vend i cili njihet shumë më tepër se ajo urë e harruar e Ukrainës Lindore dhe ku prania e tij mund të kishte efekt. Duhej të ishte në Minsk, kryeqytetin e Bjellorusisë, ku prej dhjetë ditësh po ndodhë shthurja e një autokracie, pas zgjedhjeve presidenciale që për shumicën demonstruese të popullatës konsiderohen jolegjitime. Pas një deklarate formale për shtyp të lëshuar më 10 gusht, ku kërkohej respektimi i standardeve të OSBE-së për zgjedhje, kryesuesi në detyrë i OSBE-së duhej të udhëtonte në Minsk për të trajtuar një ngjarje të përsëritur, pra një palë zgjedhjesh që nuk kanë legalitet apo legjitimitet, e që kontestohen nëpërmjet demonstratave popullore.

Në tridhjetë vjetët e fundit ka qenë lista e gjatë e ngjarjeve të ngjashme dhe ndër reagimet e para, paralajmërues të brengës ndërkombëtare, ka qenë e ashtuquajtura Trojka, Treshja e OSBE-së e përbërë nga kryesuesi në detyrë, ai i mëparshmi dhe i ardhmi. Në Minsk, pra, gjatë kësaj jave do të duhej të ishin kryeministri i Shqipërisë (a ministri i jashtëm, si zakonisht) dhe homologët e Sllovakisë dhe Suedisë.

Misioni i tyre do të duhej të ishte që nëpërmjet të përkrahjes të të drejtave fundamentale, përfshirë edhe ato të protestës, të krijojnë mundësinë që kjo krizë e Bjellorusisë të shndërrohej në pikë kthese për demokraci. Pra, që nëpërmjet një marrëveshjeje mes pushtetit dhe opozitës, të ndihmuar nga treshja e OSBE-së, anëtare e së cilës është edhe Bjellorusia, të krijohet një rrugëdalje paqësore e demokratike.

Në vend të një iniciative të këtillë politike, Shqipëria u vetëmjaftua me një deklaratë shtypi, të asaj tipike, ‘jemi të brengosur’, ‘respektoni të drejtat e njeriut dhe standardet e OSBE-së’, e kështu me radhë.

3.

Kriza bjelloruse do ta gjejë rrugën e zgjidhjes dhe në fund, kur të bëhet vlerësimi i sjelljes së akterëve ndërkombëtarë, mund të ngjajë që të shënohet mungesa e veprimeve të Shqipërisë. Vendi ka të ngjarë të mbahet mend sikur lojtari i futbollit që e lut trajnerin ta fusë në lojë, por kur më në fund i përmbushet dëshira ai e kalon lojën duke ikur nga topi. Shqipëria fitoi jashtëzakonisht shumë në fushën diplomatike me suksesin e arritur që të marrë përkrahjen e vendeve të mëdha e të vogla për ta marrë kryesimin njëvjeçar të OSBE-së. Tash ka gjasa që ta meritojë zhgënjimin e një komuniteti të gjerë shtetesh të mëdha e të vogla që vunë në sprovë pozitive një Shqipëri që atëbotë projektonte vetëbesim, kreativitet dhe humbje të kompleksit të inferioritetit.

Kjo është njëra anë e efektit negativ që do të pësojë vendi. Ana tjetër është pyetja e thjeshtë të përsesë së ‘ikjes nga topi’. Dhe ja tri përgjigje të thjeshta. Një, kryesimi i OSBE-së nxjerr natyrshëm në pah diplomacinë e një vendi e Shqipëria mbeti pa ministër të jashtëm para se ta merrte kryesimin dhe ende nuk e ka gjetur atë. Dy, Shqipëria edhe vetë ka kriza, madje ciklike, rreth zgjedhjeve dhe gjendet në një të këtillë edhe sot. Është vështirë të shkosh e të predikosh për zgjedhje legjitime në Bjellorusi, ndërsa vetë vendi kushtëzohet nga Gjermania dhe partnerët e tjerë evropianë për t’i mbajtur ato. Dhe tre, Shqipëria nuk ka arritur të krijojë një kohezion funksional mes pushtetit e opozitës. Është vështirë të shkosh në Minsk, apo madje edhe në Prishtinë, e të thuash se si të gjitha forcat politike duhet të bashkohen rreth disa parimeve për të mirën e shtetit, por këtë nuk mund ta bësh brenda Shqipërisë.

Thjesht, është tashmë postulat se politika e jashtme e vendit nuk mund të jetë e shkëputur prej asaj të brendshme. Nuk ekzistojnë dy Shqipëri, njëra për konsum të jashtëm e tjetra për atë të brendshëm.

4.

Është mëkat humbja e rastit për avancimin e namit të vendit. Në OSBE kjo bëhet me shfrytëzimin e fjalës kineze për krizë, të asaj që përmban në njërën anë vështirësitë dhe në anën tjetër pikën e kthesës për dalje nga këto vështirësi.

Ndoshta, çuditërisht, ky shans që po humbet shtyn që Shqipëria të kuptojë se ka nevojë për pikën e vet të kthesës.

3)Kurthi i lehtë i Emirateve

Reagimi qe përkrahës në nuanca të ndryshme në shumë vende të botës dhe kishte reagime negative sikur Irani, Turqia e Palestina, por kjo nuk është temë për ta trajtuar në këtë shkrim. Tema është se si nuancat janë të rëndësishme në diplomaci, ashtu si në çdo paraqitje pamore, dhe se si dy shtetet e shqiptarëve, Shqipëria e Kosova, operojnë ende ndonjëherë në formate të blloqeve prej çimentoje që jo rrallë mund të nxjerrin edhe rezultat tjetër prej atij të paramenduar.

Pra, Shqipëria nëpërmjet kryeministrit që njëherësh është edhe ministër i jashtëm dhe Kosova nëpërmjet ministres së jashtme, i dhanë përkrahje kësaj marrëveshjeje. Kryeministri i Shqipërisë madje shprehu dëshirën që edhe shtetet e tjera në rajon të bëjnë pak a shumë të njëjtën gjë, ndërsa ministrja e Jashtme e Kosovës shprehu dëshirën që SHBA-ja të jetë ndërmjetësuese e një marrëveshjeje të njëjtë mes Kosovës dhe Serbisë.

2.

Një marrëveshje paqeje – a normalizimi – s’ka si të mos përshëndetet dhe ky ishte rasti edhe me marrëveshjen mes Izraelit dhe EBA. Problemi qëndronte te fjalitë shtesë përtej urimit dhe mundësinë që me to të hyhet në kurthin e lehtë që përmbante kjo marrëveshje.

Kurthi i kësaj marrëveshjeje është një problem i madh që quhet Palestina. Në deklaratën që e ka bërë presidenti Trump për këtë marrëveshje historike, të dakorduar me kryeministrin e Izraelit dhe ministrin e Jashtëm të EBA, ekziston një formulim që mund të shndërrohet në precedent. Në të thuhet se me kërkesë të Trumpit e me përkrahje të EBA, Izraeli do të pezullojë “shpalljen e sovranitetit” mbi disa zona të Bregut Perëndimor, të cilat presidenti Trump ia ka njohur, në formë të njëanshme, Izraelit.

I vënë në deklaratë zyrtare ky formulim mund të jetë një legjitimim i të drejtës së aneksimit të territoreve të pushtuara, madje me pëlqim të një shteti arab, në këtë rast të EBA. Rrjedhimisht, çdo përkrahje modelit të marrëveshjes së normalizimit edhe për shtetet e tjera arabe do të nënkuptonte që ato ta njihnin pezullimin e përkohshëm të “shpalljes së sovranitetit”, duke njohur de facto dhe de iure të drejtën e aneksimit. Pasojat e një precedenti të këtillë me gjasë do të jenë më shumë dhunë e më pak paqe, më shumë mospajtime e më pak zgjidhje. Pasojat mund të jenë më pak gjasa për një shtet palestinez, pra edhe më pak gjasa për paqe bazuar në modelin e dy shteteve.

Për “kurthin palestinez” ka qenë i vetëdijshëm, në urimin e tij, shefi i diplomacisë evropiane, Borell. Edhe ai ka përshëndetur marrëveshjen, por në fjalitë shtesë ka kërkuar që “planet e aneksimit”, siç e ka quajtur ai “pezullimin e shpalljes së sovranitetit”, të braktisen tërësisht. Dhe që të vazhdohen negociatat mes Izraelit e Palestinës në parametrat e njohur të zgjidhjes së dy shteteve.

Një formulim i ngjashëm ka mundur të bëhet nga Tirana zyrtare, jo vetëm ngase politika e saj e jashtme tashmë dakordohet me atë të BE-së – dhe në këtë koordinim Shqipëria prin karshi shteteve të tjera të Ballkanit Perëndimor – por edhe për shkak se Shqipëria nuk ka arsye pse të heqë dorë prej dy pasurive të natyrshme që ka tradicionalisht në politikën e saj të jashtme. Pra, nga njëra anë, respektin për e nga Izraeli, marrë parasysh sjelljen shembullore ndaj hebrenjve në Luftën e Dytë Botërore. Dhe, nga ana tjetër, përcaktimin për shtetin e pavarur palestinez, shumë para se kjo të bëhej politikë zyrtare e BE-së, madje shumë para se Shqipëria fare të ishte në proces integrues të BE-së.

3.

Analogjia me Emiratet nuk i ndihmon gjë Kosovës dhe nuk ka qenë formulim i mençur ai që në të njëjtën fjali ku Kosova, nëpërmjet ministres së Jashtme, uron presidentin amerikan për këtë ndërmjetësim mes Izraelit dhe Emirateve, njëkohësisht uron që SHBA-ja të arrijë një marrëveshje mes Kosovës e Serbinë.

Nuk ka kurrfarë analogjie mes dy “normalizimeve”. Izraeli dhe EBA janë shtete anëtare të OKB-së, nuk janë shtete fqinje dhe nuk kanë pasur luftë të ndërsjellë e cila ende nuk është përmbyllur me marrëveshje paqeje; Izraeli nuk i ka pushtuar Emiratet. Situata është krejt tjetër mes Kosovës dhe Serbisë.

Nëse ka ndonjë analogji, qoftë edhe të largët, Kosova i afrohet në rrëfimin e Lindjes së Mesme më së shumti Palestinës, e kjo nuk është pozitë të cilën e dëshiron Kosova. Për më tepër, nuk është pozitë që e dëshiron as SHBA-ja, që i prin çlirimit, e as BE-ja që është habitati i natyrshëm i Republikës së Kosovës, si dhe tërë Ballkanit Perëndimor.

Rrjedhimisht, Kosova bën mirë që edhe nëse merr pjesë në ngarendjen për të lozur lojën e përkrahjeve diplomatike fillimisht të identifikojë interesin e vet dhe parimet mbi të cilat është e ndërtuar. Interesi i Kosovës, si shtet i përbërë në shumicë prej të përndjekurish, është që të ketë njohje nga Izraeli dhe marrëdhënie të mira me të dhe njëkohësisht të ketë përkrahje për shtetin e Palestinës e dikur edhe përkrahje nga ta. Dhe, ndonëse Izraeli nuk e ka njohur Kosovën e autoritetet palestineze tradicionalisht përcaktohen në krah të Serbisë, politika e këtillë e Kosovës duhet të ndërtohet për shkak të parimeve të shtetit të Kosovës, shtetit të të përndjekurve që gjejnë paqe nën kulmin e vet.

4.

“Kujdes me dëshirat, sepse mund të të realizohen”, është tashmë një sentencë e përsëritur gjithandej. Mund të ishte, në këtë rast, “kujdes me urimet, se mbahen mend”.

Edhe një urim ordiner mund të shndërrohet në precedent të ri politik, të paparamenduar nga uruesit. Për shembull, mbi politikën ndaj Palestinës, në rastin e Shqipërisë. Apo në rastin e Kosovës, me pyetjen: nëse anëtarët e kësaj qeverie kërkojnë që SHBA-ja të ndërmjetësojnë marrëveshjen Kosovë-Serbi, a do të thotë se do ta vënë në plan dytësor apo në harresë ndërmjetësimin e BE-së?