Një vit ka kaluar tashmë, por duket sikur ishte dje. Kur lajmi për vdekjen e Kobe Bryant në një përplasje helikopteri jashtë Los Anxhelosit u mësua në 26 janar 2020, askush nuk donte ta besonte. Të gjithë adhuruesit e sportit, jo vetëm ata të basketbollit, kryqëzuan gishtat në unison, duke shpresuar në një nga ato lajmet e rreme me shije të keqe që herë pas here shfaqet në internet. Përkundrazi, për fat të keq, gjithçka ishte e vërtetë: dhe papritmas një ndjenjë e përgjithshme dhimbjeje fillimisht dhe mpirjeje goditi të gjithë botën e sportit për humbjen e një ikone të paimitueshme. Kujtimi i së cilës mbetet dhe do të mbetet përgjithmonë i gjallë.
Së bashku me Kobe, në atë mëngjes të mallkuar në Los Anxhelos, ishin edhe tetë persona të tjerë, askush prej të cilëve nuk arriti të shpëtonte: mes tyre ishte Gianna Maria e vogël, e thërritur Gigi, e cila ishte vetëm 13 vjeç por ëndërronte gjëra të mëdha, aq sa mendonte universitetin dhe një karrierë si një basketbolliste për të vazhduar trashëgiminë e babait të tij, nga i cili praktikisht nuk u nda kurrë.
Kobe, i lindur në Filadelfia, por i rritur në Itali, gjithmonë duke ndjekur babanë e tij Joe ‘Jellybean’ Bryant, u maturua në NBA, ku ai ishte bërë, midis shumë ngritjeve e ndonjë ulje, gjithmonë duke reaguar me vendosmëri dhe duke dalë më i fortë se më parë, ‘Mamba e Zezë’, duke iu referuar gjarprit helmues më të shpejtë dhe më vdekjeprurës në botë. Pikërisht falë asaj që ai e quajti ‘mendësi mamba’, e cila përmblidhte vendosmërinë, etikën e punës dhe aftësinë për të reaguar ndaj vështirësive, Bryant kishte fituar pesë tituj në ligën më të rëndësishme të basketbollit në botë (2000, 2001, 2002, 2009 dhe 2010) dhe fitoi një seri të pafund çmimesh individuale, gjithnjë me kanatieren e Los Angeles Lakers. Kishte fituar gjithashtu dy medalje ari olimpike dhe u bë një nga lojtarët e paktë në histori që shqetësoi Madhërinë e Tij, Michael Jordan, në debatin e përjetshëm mbi ‘Më të Madhin e të gjitha kohërave’. Ai ishte në gjendje të arrinte një seri rekordesh të pashembullt dhe është akoma mbajtësi i performancës së dytë më të mirë në NBA, 81 pikët e shënuara në 22 janar 2006 ndaj fatkeqëve Toronto Raptors. Basketbolli i luajtur ishte një kapitull i mbyllur paqësisht, me vetëdijen e atij që kishte dhënë gjithçka në fushë. Një koncept i shprehur më së miri në filmin e shkurtër ‘Dear Basketball’, fitues i një Oskari në 2018.
Pas të famshmes ‘Mamba out’, fraza me të cilën ai përfundoi fjalimin e mbajtur pas ndeshjes së tij të fundit në karrierë, ai kishte vendosur t’i përkushtohej plotësisht familjes dhe të përdorte imazhin e tij për të mirën e komunitetit. Kishte themeluar Fondacionin Sportiv Mamba (tani i përkushtuar gjithashtu për ‘Mambacita’ Gigi dhe drejtuar nga Vanessa, e veja e Kobe) për të ndihmuar familjet më pak me fat dhe për të shpëtuar vajza dhe djem nga rreziqet e rrugës. Qendroi në botën e basketbollit, duke promovuar edhe basketbollin e femrave, pa humbur kontaktet me ish-shokët e tij të skuadrës (sidomos me Pau Gasol, një lloj ‘vëllai’) dhe madje zgjidhi përfundimisht mosmarrëveshjet me Shaquille O’Neal, i cili pas tre titujve të fituar së bashku, u largua nga L.A. pikërisht për shkak të përkeqësimit të marrëdhënies me Bryant. Shaq u kthye të ishte shok me të pas viteve rivaliteti, madje edhe i egër, dhe ai ishte një nga ata që vuajtën më shumë nga vdekja e Kobe. Basketbolli, pas 26 janarit 2020, nuk ka qenë kurrë më i njëjti, veçanërisht në NBA. Lakers në mënyrë të pashmangshme i kushtuan titullit që fituan në tetor 2020, në flluskën izoluese të Orlandos, në fund të sezonit më surreal në histori për shkak të pandemisë. LeBron James, i cili vetëm një ditë para aksidentit tragjik kishte kaluar Kobe në renditjen e shënuesve më të mirë të të gjitha kohërave, dha gjithçka për të arritur suksesin dhe të ishte në gjendje t’ia kushtonte atë memories së tij, duke arritur ta rikthejë titullin në shtëpinë e verdhëevjollcëve pas dhjetë vitesh.
NBA humbi një vit më parë një nga ambasadorët e saj më karizmatikë, një nga ata që në jetën e tij kishte qenë në gjendje të demonstronte se sporti me të vërtetë mund të përmirësojë njerëzit, jo vetëm nga pikëpamja fizike, por edhe nga ajo e karakterit. Një nga ata që përpara se të ishte lojtar ishte një tifoz, një që shkonte në ndeshje për të përqafuar dhe për ti dhënë këshilla LeBron James, Giannis Antetokounmpo, Luka Doncic, duke u thënë atyre “Hej, ti je i fortë, por unë isha më i fortë”, para se të transformohej ‘provokimi’ në një përqafim, me një buzëqeshje që i mungon të gjithëve, jashtëzakonisht shumë.
