Është një datë, 25 gusht 2020, dita e samitit me shoqërinë në Villa Bellini në zonën e Vareses, që ndan Interin e sezonit të parë dhe autoblindës që është gati për të fituar titullin. Antonio Conte kishte theksuar në mënyrë të përsëritur se ndihej i “braktisur” dhe “i pambrojtur”, divorci me klubin dukej përfundimi më i dukshëm pas një sezoni që ishte në të gjitha parametrat pozitiv, por ende plot polemika. Në fund, gjithçka u zgjidh në mënyrën më të mirë dhe nga pakti i nënshkruar në atë rrethanë, u vendos guri i parë për të ndërtuar një ekip fitues.
Sezoni i parë ishte ai i mbjelljes, me një finale të humbur në Ligën e Evropës dhe një diferencë në renditjen me Juven që u kthye në të pranueshme pas vitesh zhgënjimesh, rezultate që kanë krijuar siguri të reja në grupin zikaltër. Siguri që me kalimin e kohës dhe një fillim paksa të nënton të sezonit janë bërë gjithnjë e më të forta. Falë punës së trajnerit salentin, një çekiç dhe një perfeksionist gjithmonë në kërkim të sfidave dhe motivimeve të reja, grupi ka çimentuar veten gjithnjë e më shumë dhe, ndryshe nga e kaluara, gjithmonë ka dalë më i fortë nga humbjet. Si nga eleminimi i bujshëm në Champions League, një goditje që nuk e ndali rrugën e rritjes.
Meritat e trajnerit nga Salento janë në sytë e të gjithëve dhe marrin një kuptim edhe më të rëndësishëm, sepse pandemia e ka bërë gjithçka më të vështirë. Të gjithë klubet e gjejnë veten në një pozitë të komplikuar financiare, me shumë pak të ardhura dhe shumë shpenzime. Me pak para në arka, Conte duhej të shndërrohej në një teknik sipërmarrës si kurrë më parë, duke e bërë nevojën një virtyt. Kishte të preferuarin Vidal (ndër të tjera mjaft zhgënjyes) dhe për fat të mirë, para-pandemisë, blerja e Hakimit ishte përfunduar. Kolarov dhe Darmian u morën për të siguruar mbrojtjen, ndërsa kthimi i Perisic dhe Pinamonti plotësoi sulmin, përpara se kroati të adaptohej me sukses si mesfushor i majtë. Një bast i fituar, si ai në lidhje me Eriksen: me danezin u desh kohë, por në fund u gjet pozicioni ideal. Por suksesi i tij më i madh quhet Lukaku, i shndërruar në një nga sulmuesit më të mirë në botë. Dyshja e formuar nga belgu dhe Lautaro Martinez është ndër më të mirët në Evropë. Skuadra ka vazhduar të rritet hap pas hapi dhe bashkë me të edhe lojtarët: Barella dhe Skriniar kanë bërë hapa të mëdha dhe tani janë ndër më të mirët në Evropë.
Në këtë rrugëtim të gjatë kishte edhe momente të vështira. Në 7 ditët e para, zikaltrit morën tre barazime (kundër Lazio, Parma dhe Atalanta) dhe një humbje (në derbi), duke paguar shtrenjtë rastet e para të Covid-19 dhe mungesën e ekuilibrit, rezultat i një më lojë më ofensive. Pastaj nga 22 nëntori deri më 3 janar seria e 8 fitoreve radhazi, e cila filloi me përmbysjen 4-2 ndaj Torinos dhe përfundoi me një goleadë tjetër, 6-2 në Crotone. Pastaj disfata e Marassi me Sampdoria, barazimi me Romën, fitorja shumë e rëndësishme me Juven dhe gjysëm hapi fals në Udine ishin prologu i një serie fantastike prej 11 suksesesh radhazi në 11 javët e para të fazës së kthimit, një rekord i ri i marrë nga Milani i Sacchit. Një seri suksesesh që më 15 shkurt me fitoren ndaj Lazios lejoi zikaltrit të kalonin Milanin në krye dhe t’i përshëndesnin të gjithë.
Tani për ta përfunduar udhëtimin e gjatë deri në fund, mungojnë maksimumi 13 pikë, edhe pse praktikisht është vetëm aritmetikë. Seria rekord e Interit të Mancinit (17 radhazi) është shumë larg, por jo e paarritshme. Conte ka fituar dashurinë e zikaltërve, por ai kurrë nuk është i kënaqur dhe është gjithmonë në kërkim të rekordeve të reja.