Andriy Shevchenko, libri i të cilit “Forza gentile” i shkruar së bashku me Alessandro Alciato sapo është publikuar, ka folur për “7”, revistën e Corriere della Sera. Një intervistë e gjatë në të cilën ukrainasi ka hapur sirtarin e kujtimeve të futbollit, por në të cilën ai gjithashtu rrëfeu veten, duke u kthyer në origjinën e tij në ish-BRSS, 200 kilometra nga Çernobili.
Emocionet më të thella sportive vijnë padyshim nga finalja e Ligës së Kampionëve të fituar në Mançester kundër Juventusit në vitin 2003: “Gjithmonë kam pasur dyshime, asnjëherë frikë. Nga rrethi i mesfushës tek pika e penalltisë, më erdhi në mendje gjithçka. Fëmijëria, Çernobili, miqtë e vdekur, gjithçka. Por mbi të gjitha i thashë vetes të mos kisha dyshime. Sapo të kem vendosur se ku të godas, nuk ka rëndësi se çfarë bën Buffon, nuk ka rëndësi, thjesht të mos ndryshoj mendje. Mbaj mend se kam kaluar gjuhën mbi buzë, dhe kuptova që goja ishte tharë plotësisht. Vështrova arbitrin, sepse zhurma e tifozëve mbulonte gjithçka dhe unë nuk e kisha dëgjuar bilbilin. Ai më bëri shenjë. E atëherë u nisa” – tregon trajneri i ekipit të Ukrainës – “Në gjysmë të rrugës, me topin akoma në ajër, pashë Buffon duke zbritur në anën tjetër dhe e kuptoj para të tjerëve se është kryer, se ai moment do të mbetet përgjithmonë”.
Kujtimet e një derbi: “Në nënkalimin e San Siros, para një derbi të Ligës së Kampionëve, duhej të përpiqesha të luaja me pesë pllaka çeliku në mollëzën që kisha thyer dy muaj më parë, Materazzi më tha gjëra jo shumë të këndshme për atë që do ti ndodhte në fushë fytyrës sime. Unë i qesha në fytyrë. Jo për të qenë një mburravec, por sepse e dija që në jetë ai nuk ishte dhe nuk është i tillë, thjesht ne jemi pjesë e një shfaqjeje, dhe të gjithë kanë pjesën e tyre. E tij ishte e të keqit. Pastaj, njerëzit që mundoheshin të më trembnin shpesh harronin nga vija”.
Për “traumën” e Stambollit: “Në tre muajt e parë pas asaj humbje aq djegëse unë zgjohesha duke bërtitur natën dhe filloja të mendoja për të. Unë ende mendoj për këtë edhe sot, pasi kanë kaluar gjashtëmbëdhjetë vjet. Shumë nga shokët e mi të skuadrës nuk donin ta shihnin më kurrë atë ndeshje. Unë e di përmendësh. Liverpool? Ata kishin vetëm një shans në 100, u kapën pas saj me të gjithë forcën që kishin. Bravo i qoftë”.