Polonia ishte një dështim, për atë që prisnim nga ndeshja, për kompromentimin e objektivit e për atë që treguan një pjesë e mirë e lojtarëve, sidomos ata që janë senatorët e padiskutueshëm të Edoardo Rejas. Është ekzaktësisht një dështim, sido ta kthesh e sado tekniku italian të mos e quajë dramë humbjen në Varshavë. Zotërimi i topit është një aspekt, shumë shpesh edhe sinjifikativ, por jo në këtë rast. Sikur të mos mjaftonte vonesa e aksioneve, shpesh edhe nga lojtarë që driblimin nuk e kanë pikë të fortë, si në rastin e Hysajt, në më shumë se një rast e pamë veten në pozitë të vështirë, me kalimin nga pozita sulmuese, të kapur në kundërsulm.
Nëse mes marrjes së topit shëtitje pa asnjë përfitim, i shtojmë edhe gabimet në pasim, situata mori përmasat e humbjes që inkasuam. Që nuk ishte mbrëmje për Baren u kuptua më herët se nisja e Leëandoëskit në golin e tretë, me pasime horizontale e kthime topi pas sa herë bashkëveproi me Hysajn. Përpara Cikalleshi nuk gjeti asnjë mbështetje, sepse Manaj mbeti i mbytur në individualitetin egoist, kur ndoshta ishte ende duke kujtuar sa për ca kohë u stërvit me Messin. Në të vetmin rast që mund të bënte dicka, ishte penalltia e munguar, ku arbitri ndoshta me mendjen se ndosh gjithnjë kështu, nuk pa se ndaj sulmuesit ishte bërë vërtetë faull.
Në antitezë me shterpësinë e qarkullimit të sferës nga kuqezinjtë, vjen sjellja taktike dhe efikasiteti i Polonisë së Paolo Sousas, me katër gola në katër mundësi të paraqitura. Aty askush nuk tentoi driblime të pamundura, e edhe atëherë kur dikush si Leëandoëski e bëri, përfundoi me topin në rrjetë, duke gjetur pasimin e duhur në momentin e duhur: gjë që nga të besuarit e Rejas, askush nuk e bëri…