Në shtëpinë e Juventus ka pak arsye për të qenë të lumtur. Nëse Juventusi është ky, atëherë do të duhet kohë, shumë kohë, për t’u kthyer në lavditë e vjetra. Kundër Milanit, bardhezinjtë praktikisht duruan për një pjesë loje, ose më mirë, vetëm 25 minuta. Pastaj një lloj errësire dhe një agjërim i gjatë shqetësues idesh, qëllimesh dhe mundësish. Renditja është padyshim e turpshme. Vetëm duke parë Juven në anën e djathtë të kolonës të bën përshtypje, ta shohësh me 2 pikë, njësoj me Cagliarin dhe vetëm mbi Salernitanën është edhe më keq. Dy barazime dhe zero fitore, është kuota e Allegrit deri më tani. Fitorja erdhi vetëm në Ligën e Kampionëve, ndër të tjera me një kundërshtar modest si Malmoe. Kishte që nga vitet 1960, që Juventus nuk kishte fituar asnjë nga katër ndeshjet e para të Serie A të sezonit: precedent i vetëm tre edicionesh 1961/62, 1955/56 dhe 1942/43. E sonte, me 3 pikë të Napolit në Udine, ata mund ta gjejnë veten me një -10 shumë të rëndë.
Nuk ka lojë, nuk ka ide. Chieza hyn por nuk ndikon. De Ligt (perspektiva më e mirë e këtij klubi) qëndron në stol dhe shikon, ndërsa Rabiot nuk e ngre kurrë lojën. Shenjat pozitive vijnë nga Morata i cili përveçse shënon, bën një punë të shkëlqyer dhe nga Dybala në rritje të vazhdueshme. Për fat të mirë për Allegrin, Szczesny gjithashtu kthehet të jetë portieri i sigurt dhe i besueshëm i parë vitet e fundit. Për kampionatin sigurisht që nuk ka qetësi shpirtërore, pasi të besuarit e Allegrit do të përballen me dy skuadra që po rriten gjatë javës: të mërkurën Spezia dhe të dielën Sampdoria, ndërsa para puzës së kombëtareve derbi kundër një Torino të rilindur. Me pak fjalë, I duhet dhënë drejtim, përndryshe Juventus do t’i thotë lamtumirë kampionatit që në tetor. Një dështim.