U bënë vite tashmë që nuk mbahet mend një ndeshje e madhe, duke përjashtuar nocionin agonistic të garës, mes Tiranës e Partizanit, sido të ketë qenë pozita e tyre në renditje. Derbi, një koncept që ka marrë një madhështi të paparë, që kur në lojë është krenaria e dominimit të kryeqytetit, por që përtej euforisë, entuziazmit e pritshmërisë, në fushë për nga bukuria është një zhgënjim i vazhdueshëm.
Gjëja e vetme impresionuese, në një sfidë të luftuar, nervoze e ku duket se më shumë se gjithcka të gjithë kanë frikë të mos e humbin, trajnerët të parët, janë tifozët me vizionin e tyre të shfaqur në koreografira sa ironike aq dhe ofensive apo pickuese, shumë më të bukura se veprimet e lojtarëve në fushë. Janë ata në fakt që mbajnë ritmin e lartë të broohoritjeve më shumë se vrapimet e protagonistëve të fushës, e sa për tu kthyer në derbin e fundit, ishin pikërisht këta tifozë, edhe me flakadanët që ndërprenë për 4 minuta ndeshjen në fillim të saj, që i dhanë atmosferën elektrizuese të një 90 minutëshi ku rastet e krijuara numëroheshin me gishtat e njërës dorë.
Nëse derbi kryeqytetas dukej apatik gjatë pandemisë se nuk kishte tifozët, ishte një konstatim i drejtë por i kuptuar më qartë me rikthimin e tyre: nuk ishte mungesa e zhurmës që zbehu bukurinë e ndeshjes, por ishte mungesa e spektaklit në fushë që dilte zbuluar pa efektet vizive e audio të atyre që mbajnë gjallë mitin e një ndeshje. Nuk kënaqemi me atë që shohim në fushë, por java e derbit dhe vetë sfida kanë lojtarin më të mirë…tifozët.