“Isha narkoman, shkoja në Turqi për të marrë doping”. Nëntë muaj pas arkivimit të ndjekjes penale për doping, që filloi në prag të Lojërave Olimpike të Rio 2016 dhe gjashtë muaj pas refuzimit të Gjykatës së Lozanës që i mohoi Lojërat e Tokios, Alex Schwazer publikon autobiografinë e tij, ‘Pas finishit’, një “histori e rënieve dhe shëlbimeve, e heqjes dorë dhe e rilindjeve”.
Këtë herë pa insinuatë, fjalët vijnë drejtpërdrejt nga vetë ai dhe tregojnë historinë e një njeriu që sot, në moshën 36-vjeçare, ndjen se ka mbyllur një cikël të rëndësishëm të jetës së tij: “Innsbruck-Vjenë, Vjenë-Antalia. I thashë Carolina Kostnerit dhe prindërve të mi se do të shkoja në Romë, në FIDAL – shkruan austriaku – celularin e mbaja ndezur edhe gjatë natës, për të mos ardhur mesazhi nga kompania telefonike turke. Arsyetoja si një narkoman. Ose më saktë, isha i paarsyeshëm. Dhe unë isha gati të gënjeja, sepse të marrësh drogë do të thotë edhe të gënjesh”.
“Kushdo që dëshiron të lexojë biografinë e një njeriu pa mëkate, duhet të zgjedhë një tjetër, jo timen”, shpjegon Schwazer, i cili flet edhe për ish-partneren e tij Carolina Kostner: “Më dërgoi një mesazh për të më ftuar në një festë në Ortisei, për medaljen e argjendtë në Goteborg, suksesi i saj i parë i madh. Ne ende nuk e njihnim njëri-tjetrin. Iu përgjigja se duhej të stërvitesha dhe, për të mos lënë përshtypje të keqe, i ofrova të shkoja ta shihja në Torino. Pasi një picë dhe dy shishe të pira pothuajse vetëm, ia derdha pijen në trup. Qendruam deri në pesë të mëngjesit. Ishim në sintoni. Vetmia ime ishte shumë e ngjashme me të sajën”.
“Kur preka fundin, pyesja veten se si u futa në atë situatë – shkruan ai në autobiografinë e tij – Ajo ditë shënoi rilindjen e njeriut që kisha brenda dhe që për një kohë të gjatë nuk kishte gjetur hapësirë për të dalë. Atë ditë kuptova se isha në një labirint të jashtëzakonshëm dhe në dukje pa rrugëdalje, në të cilin isha vërtitur për vite me radhë. Një labirint në të cilin kisha humbur gjithçka. Personin që isha, të dashurën time, besueshmërinë, dinjitetin. Vetëm tani kam dalë prej saj. I mbijetova një prite, një komploti dinak dhe mizor që në raste të tjera do të më kishte asgjësuar. Edhe sot, pesë vjet më vonë, nuk e di se si kam arritur të ruaj ekuilibrin. Kjo është historia që dua të tregoj”.