• |
ide | kryesore

Rusi -Ukrahinë, a është e pashmangshme lufta

1, 2, Arkiva, Ide



Në zemër të krizës në Ukrainë qëndron një pyetje themelore në lidhje me natyrën e historisë dhe natyrën e njerëzimit: a është i mundur ndryshimi? A mund të ndryshojnë njerëzit mënyrën e sjelljes së tyre, apo historia përsëritet pafundësisht, me njerëz të dënuar përgjithmonë të përsërisin tragjeditë e kaluara pa ndryshuar asgjë përveç dekorit?

Një shkollë mendimi e mohon me vendosmëri mundësinë e ndryshimit. Ajo argumenton se bota është një xhungël, se i forti ‘gjuan’ të dobëtin dhe se e vetmja gjë që pengon një vend të gllabërojë një tjetër është forca ushtarake. Kështu ka qenë gjithmonë dhe kështu do të jetë gjithmonë. Ata që nuk besojnë në ligjin e xhunglës nuk po mashtrojnë vetëm veten e tyre, por po e vënë në rrezik ekzistencën e tyre. Ata nuk do të mbijetojnë gjatë.

Një tjetër shkollë mendimi argumenton se i ashtuquajturi ligji i xhunglës nuk është aspak një ligj natyror. Njerëzit e bënë dhe njerëzit mund ta ndryshojnë. Ndryshe nga keqkuptimet popullore, dëshmia e parë e qartë për luftën e organizuar shfaqet në të dhënat arkeologjike vetëm 13,000 vjet më parë. Edhe pas kësaj date ka pasur shumë periudha pa dëshmi arkeologjike për luftë. Ndryshe nga graviteti, lufta nuk është një forcë themelore e natyrës. Intensiteti dhe ekzistenca e tij varen nga faktorët themelorë teknologjikë, ekonomikë dhe kulturorë. Teksa këta faktorë ndryshojnë, ndryshon edhe lufta.

Dëshmia e një ndryshimi të tillë është kudo rreth nesh. Gjatë brezave të fundit, armët bërthamore e kanë kthyer luftën midis superfuqive në një akt të çmendur vetëvrasjeje kolektive, duke i detyruar vendet më të fuqishme në Tokë të gjejnë mënyra më pak të dhunshme për të zgjidhur konfliktin. Ndërsa luftërat e fuqive të mëdha, si lufta e dytë Punike ose lufta e dytë botërore, kanë qenë një tipar i spikatur për pjesën më të madhe të historisë, në shtatë dekadat e fundit nuk ka pasur luftë të drejtpërdrejtë midis superfuqive.

Gjatë së njëjtës periudhë, ekonomia globale është transformuar nga e bazuar në materiale në një ekonomi të bazuar në njohuri. Aty ku dikur burimet kryesore të pasurisë ishin pasuritë materiale si minierat e arit, fushat e grurit dhe puset e naftës, sot burimi kryesor i pasurisë është dija. Dhe ndërsa ju mund të kapni fushat e naftës me forcë, nuk mund të fitoni njohuri në këtë mënyrë. Për pasojë ka rënë rentabiliteti i pushtimit.

Më në fund, një ndryshim tektonik ka ndodhur në kulturën globale. Shumë elita në histori – krerët e hunëve, vikingët dhe patricët romakë, për shembull – e panë luftën pozitivisht. Sundimtarët nga Sargoni i Madh e deri te Benito Musolini u përpoqën të përjetësonin veten duke pushtuar (dhe artistë të tillë si Homeri apo Shekspiri iu dhanë me kënaqësi fantazive të tilla). Elita të tjera, si kisha e krishterë, e shihnin luftën si të keqe, por të pashmangshme.

Megjithatë, në brezat e fundit, për herë të parë në histori, bota u dominua nga elitat që e shohin luftën si të keqe dhe të shmangshme. Edhe ata si George W. Bush dhe Donald Trump, për të mos përmendur Merkelët dhe Ardernët e botës, janë politikanë shumë të ndryshëm nga Attila Hun apo Alaric Goth. Ata zakonisht vijnë në pushtet me ëndrrat për reforma të brendshme dhe jo me pushtime të huaja. Ndërsa në sferën e artit dhe të mendimit, shumica e fanarëve ndriçues – nga Pablo Picasso te Stanley Kubrick – janë më të njohur për paraqitjen e tmerreve të pakuptimta të betejës sesa për lavdërimin e arkitektëve të saj.

Si rezultat i të gjithë këtyre ndryshimeve, shumica e qeverive pushuan së pari luftërat e agresionit si një mjet të pranueshëm për të çuar përpara interesat e tyre dhe shumica e kombeve pushuan së fantazuari për pushtimin dhe aneksimin e fqinjëve të tyre. Thjesht nuk është e vërtetë që vetëm forca ushtarake e pengon Brazilin të pushtojë Uruguain apo pengon Spanjën të pushtojë Marokun.

Parametrat e paqes

Rënia e luftës është e dukshme në statistika të shumta. Që nga viti 1945, është bërë relativisht e rrallë që kufijtë ndërkombëtarë të rivizatohen nga pushtimi i huaj dhe asnjë vend i vetëm i njohur ndërkombëtarisht nuk është fshirë plotësisht nga harta nga pushtimi i jashtëm. Nuk kanë munguar llojet e tjera të konflikteve, si luftërat civile dhe kryengritjet. Por edhe kur merren parasysh të gjitha llojet e konflikteve, në dy dekadat e para të shekullit të 21 dhuna njerëzore ka vrarë më pak njerëz sesa vetëvrasjet, aksidentet me makinë apo sëmundjet e lidhura me obezitetin. Baruti është bërë më pak vdekjeprurës se sheqeri.

Studiuesit debatojnë rreth statistikave të sakta, por është e rëndësishme të shikojmë përtej matematikës. Rënia e luftës ka qenë një fenomen psikologjik dhe statistikor. Tipari më i rëndësishëm i tij ka qenë një ndryshim i madh në vetë kuptimin e termit “paqe”. Për pjesën më të madhe të historisë, paqja nënkuptonte vetëm “mungesë të përkohshme të luftës”. Kur njerëzit në vitin 1913 thoshin se kishte paqe midis Francës dhe Gjermanisë, ata donin të thoshin se ushtritë franceze dhe gjermane nuk po përplaseshin drejtpërdrejt, por të gjithë e dinin se megjithatë një luftë midis tyre mund të shpërthente në çdo moment.

Në dekadat e fundit, me “paqe” kemi ardhur duke kuptuar “pabesueshmërinë e luftës”. Për shumë vende, pushtimi nga fqinjët është bërë pothuajse i paimagjinueshëm. Unë jetoj në Lindjen e Mesme, kështu që e di shumë mirë se ka përjashtime nga këto prirje. Por njohja e prirjeve është të paktën po aq e rëndësishme sa të jesh në gjendje të theksosh përjashtimet.

“Paqja e re” nuk ka qenë një rast statistikor apo fantazi hipi. Ajo është reflektuar më qartë në buxhetet e llogaritura ftohtë. Në dekadat e fundit, qeveritë në mbarë botën janë ndjerë mjaft të sigurta për të shpenzuar mesatarisht vetëm rreth 6.5% të buxheteve të tyre për forcat e armatosura, ndërsa shpenzojnë shumë më tepër për arsimin, kujdesin shëndetësor dhe mirëqenien.

Ne priremi ta marrim si të mirëqenë, por është një risi mahnitëse në historinë njerëzore. Për mijëra vjet, shpenzimet ushtarake ishin zëri më i madh në buxhetin e çdo princi, khani, sulltani dhe perandori. Ata nuk shpenzuan pothuajse asnjë qindarkë për edukimin ose ndihmën mjekësore për masat.

Rënia e luftës nuk erdhi nga një mrekulli hyjnore ose nga një ndryshim në ligjet e natyrës. Ajo erdhi si pasojë e zgjedhjeve më të mira të njerëzve. Është padyshim arritja më e madhe politike dhe morale e qytetërimit modern. Fatkeqësisht, fakti që rrjedh nga zgjedhja njerëzore do të thotë gjithashtu se është i kthyeshëm.

Teknologjia, ekonomia dhe kultura vazhdojnë të ndryshojnë. Rritja e armëve kibernetike, ekonomitë e drejtuara nga Inteligjenca Artificiale (IA) dhe kulturat e reja militariste mund të rezultojnë në një epokë të re lufte, më e keqe se çdo gjë që kemi parë më parë. Për të shijuar paqen, ne kemi nevojë që pothuajse të gjithë të bëjnë zgjedhje të mira. Në të kundërt, një zgjedhje e keqe nga vetëm njëra palë mund të çojë në luftë.

Kjo është arsyeja pse kërcënimi rus për pushtimin e Ukrainës duhet të shqetësojë çdo person në Tokë. Nëse do të bëhet përsëri normative për vendet e fuqishme që të rrëzojnë fqinjët e tyre më të dobët, kjo do të ndikonte në mënyrën se si njerëzit në mbarë botën ndihen dhe sillen. Rezultati i parë dhe më i dukshëm i një kthimi në ligjin e xhunglës do të ishte një rritje e mprehtë e shpenzimeve ushtarake në kurriz të gjithçkaje tjetër. Paratë që duhet të shkojnë për mësuesit, infermierët dhe punonjësit socialë do të shkojnë për llogari të tankeve, raketave dhe armëve kibernetike.

Një kthim në xhungël do të minonte gjithashtu bashkëpunimin global për probleme të tilla si parandalimi i ndryshimeve katastrofike klimatike ose rregullimi i teknologjive shkatërruese si inteligjenca artificiale dhe inxhinieria gjenetike. Nuk është e lehtë të punosh përkrah vendeve që po përgatiten të të eliminojnë. Dhe ndërsa ndryshimet klimatike dhe gara e armatimeve të IA po përshpejtohen, kërcënimi i konfliktit të armatosur vetëm do të rritet më tej, duke mbyllur një rreth vicioz që mund të dënojë speciet tona.

Drejtimi i historisë

Nëse besoni se ndryshimi historik është i pamundur dhe se njerëzimi nuk u largua dot kurrë nga xhungla dhe nuk do ta braktisë kurrë, zgjedhja e vetme që mbetet është nëse do të luani rolin e grabitqarit apo të presë. Duke pasur parasysh një zgjedhje të tillë, shumica e liderëve do të preferonin të hynin në histori si grabitqarë alfa dhe të shtonin emrat e tyre në listën e zymtë të pushtuesve që nxënësit fatkeq janë të dënuar të mësojnë përmendësh për provimet e tyre të historisë.

Ndoshta ndryshimi është i mundur? Ndoshta ligji i xhunglës është një zgjedhje dhe jo një pashmangshmëri? Nëse është kështu, çdo udhëheqës që zgjedh të pushtojë një fqinj do të zërë një vend të veçantë në kujtesën e njerëzimit, shumë më keq se Tamerlani i vrazhdë. Ai do të hyjë në histori si njeriu që shkatërroi arritjen tonë më të madhe. Pikërisht kur menduam se ishim jashtë xhunglës, ai na tërhoqi përsëri brenda.

Nuk e di se çfarë do të ndodhë në Ukrainë. Por si historian besoj në mundësinë e ndryshimit. Nuk mendoj se ky është naivitet – është realizëm. E vetmja konstante e historisë njerëzore është ndryshimi. Dhe kjo është diçka që ndoshta mund ta mësojmë nga ukrainasit. Për shumë breza, ukrainasit dinin pak veç tiranisë dhe dhunës. Ata duruan dy shekuj autokraci cariste (e cila më në fund u shemb në mes të kataklizmës së Luftës së Parë Botërore). Një përpjekje e shkurtër për pavarësi u shtyp shpejt nga Ushtria e Kuqe që rivendosi sundimin rus. Më pas, ukrainasit jetuan urinë e tmerrshme të shkaktuar nga njeriu, terrorin stalinist, pushtimin nazist dhe dekadat diktaturës komuniste dërrmuese. Kur Bashkimi Sovjetik u shemb, historia dukej se garantonte që ukrainasit do të shkonin përsëri në rrugën e tiranisë brutale – njihnin ata gjë tjetër?

Por ata zgjodhën ndryshe. Pavarësisht historisë, pavarësisht varfërisë së rëndë dhe pavarësisht pengesave në dukje të pakapërcyeshme, ukrainasit vendosën një demokraci. Në Ukrainë, ndryshe nga Rusia dhe Bjellorusia, kandidatët e opozitës zëvendësuan në mënyrë të përsëritur pushtetarët. Kur u përballën me kërcënimin e autokracisë në 2004 dhe 2013, ukrainasit u ngritën dy herë në revoltë për të mbrojtur lirinë e tyre. Demokracia e tyre është një gjë e re. Kështu është edhe “paqja e re”. Të dyja janë të brishta dhe mund të mos zgjasin shumë. Por të dyja janë të mundshme dhe mund të hedhin rrënjë të thella. Çdo gjë e vjetër dikur ishte e re. Gjithçka varet nga zgjedhjet njerëzore.

Burimi: The Economist/Ne shqip nga “Revista polotike”. Yuval Noah Harari është historian, filozof dhe autor i “Sapiens” (2014), “Homo Deus” (2016) dhe i serisë “Sapiens: Një histori grafike” (2020-21). Ai është pedagog në departamentin e historisë në Universitetin Hebraik të Jerusalemit dhe bashkëthemelues i Sapienship, një kompani me ndikim social.



14 Comments

  1. Perplasja per Ukrainen i ngjan asaj mes Presidentit Kenedi dhe Hrushovit per Gjirin e Derrit ne vitet’60 dhe mundesise se perdorimit asokohe te armes berthamore.
    Rusia e sotme nuk eshte sic e enderron Putin, i cili ka nje popull qe ka sakrifikuar e derdhur gjakun lume per enderrat e drejtuesve jo-ruse.
    SHBA po ashtu nje popull qe ka humbur bij ne Vietnam, Kore, Irak, Siri e Afganistan dhe shpreson tek demokratet e kohes se Kenedit.
    Europa gjithashtu nuk desheron te jete teater i nje lufte te trete boterore.
    Le te urojme qe ky vullnet me permasa te medha te kontrbuoje ne shmangien e dramave ne ditet tona.

    1. Shumë më konkret e më afër realitetit jetësor më duket ky komenti i thjeshtë këtu, sesa ky fragment i një artikulli të shkruar në The Ekonomist, që shtrihet në historinë mbi 13 mijë vjeçare të njerëzimit, të një autori librash shkencorë për fillozofinë.
      Sadoqë personalisht, jam fans i shkencave shoqërore e fillozofike e kam lexuar që në rininë e herëshme shumë libra të këtij lloji, për momentin e rrezikut të një lufte të tretë në Europë, do të desha të kishte në këtë portal ndonjë shkrim shumë më të thjeshtë e të kuptueshëm për gjithë lexuesit e Lapsit.
      Analiza duhet të sihte duke ju përgjigjur pyetjeve konkrete që bëjnë qytetarët e thjeshtë euroaziatikë.
      Pyetjet do të ishin :
      Ku e ka hallin Putini me këtë jryeneçësinë e tij të agresivitetit.
      Kjo mendësi e ripushtimit të ish perandorisë ruso-komuniste, është një mendësi haluçinante e këtij lideri me prirje të dukëshme prej diktatori, apo është një mendësi dominuese e shoqërisë së sotme ruse ?
      Deri sot , liderët e NATO-s, e kanë bërë fakt të kryer pushtimin e Ukrainës, duke u zotuar se pasi të bëhet ky pushtim, Putini do të ndëshkohet.
      Për mendjet e thjeshta është e pa konceptueshme që NATO duhej të priska të pushtohet Ukraina, që pastaj të ndëshkohet Putini e oligarkët e tij.
      Një pushtim i Ukrahinës nuk besoj se mund të kryhet aq shpejtë e me pak viktima si Krimeja.
      Nga sa njoftohet nga mediat, qeveria ukrainase po mobilizon e po armatos një pjesë të madhe të popullsisë, e në Ukrahinë shtetet e NATO-s po dërgojnë mjete luftarake të shumta e të sofistifikuara për mbrojtje ajrore e kundër tankeve.
      Një sulm nga një ushtri ruse me qëllim pushtimin e Ukrainës, pa komentuar përfundimin e qëllimit të saj , do të prodhojë dhjetra e mbase edhe qindra mijë viktima, qoftë në formacionet ushtarake e qoftë edhe në popullsinë civile..

      Kush do të dilte i “fituar” nga kjo “kasaphanë” e marrëzishme ?
      Veç dhjetra mijë viktimave, disa milionë qytetarë ukrahinas do të emigronin të lemeritur në Bashkimin europian..
      Ndërkaq çdo vend i pushtuar, është një vatër e pashuar konfliktesh guerile e frontale ushtarake.
      A do të pranonin rusët që të dërgonin bijtë e tyre të vriten në Ukrainë për tekat e marëzishme të Putinit ?

  2. Vdekshin të korruptuarit, parrazitët, idiotët dhe neokomunistët. thotë:

    Putin nuk ka forcë të luftojë jashtë Rusisë në një luftë kundër ish aleatëve të saj të Luftës Dytë Botërore.

    PUtin sillet si ish gangsterët e plakur.

    Putin po teston Naton dhe Perëndimin, si ata që kërkojnë shpërblim për pengjet.

    Putin do të jetë një faktor botëror edhe pse nuk ka mendere, as ekonomike e as ushtarake.

    Luftën e fiton kush ka ekonominë më të fortë

    Putin do të fitojë pikë në fushën e mardhënieve ndërkombëtare, pasi ka vërrejtur se mbështetjen brenda Rusisë e ka humbur, dhe luan me ndjenjat nacionaliste të rusëve.
    Putin, në një luftë të garantuar se do ta humbasë, do të humbte përfundimisht edhe pushtetin e tij absolut, gjë për të cilën bëhet e gjithë kjo dallavere komuniste.

    1. Putini është i rrezikshëm pikërisht se kërkon ti zgjidhë marrëzitë e tij me vdekjen e njërëzve, si puna jote.

      1. Vdekshin të korruptuarit, parrazitët, idiotët dhe neokomunistët. thotë:

        Mos u shqetëso prej marrëzisë time, sepse pavarësish urimit tim, të korruptuarit, parrazitët, idiotët dhe neokomunistët, kanë ngrënë, hanë dhe do të hanë në kurrizin tënd e timin, e nuk kanë vdekur e do të vdesin prej urimeve të njerëzve.
        Ata që e ndërtojnë jetën me mund, djersë e nder kanë vuajtur prej asaj skote.

  3. Kush e le qejfin dhe te shkosh ne lufte.Per perendimin as qe e rruan fare se per qejfin Franca nuk luftoi,Hitleri e mori per dy jave Parisin.Pastaj kendojme Marsejezen.
    Anglia festonte fitoren neper bodrumet e Londres kur Hitleri sulmonte Rusine.
    Rusia humbi 26 milion njerez.Kjo nuk harrohet kurre ne Rusi.
    Territoret nuk merren me cemcakiza dhe livando.Territoret merren vetem me force.
    Bosnja u harrua fare nga Perendimi as Srebenica nuk hynte ne sy .Qejfi te ze syte sa edhe Hollandezet (ishin paqeruajtes,nuk e rruajten fare ) as qe folen jo me te luftonin.
    Nga Lindja vjen dielli nga Lindja vjen paqja.(thote latini)
    Eshte harruar lufta,era e barutit eshte vetem ne hollivod.

  4. Shume shkrim i mire ky i Harari-t
    Edhe komentet me vend ne pergjithesi.
    Lufta fillon kollaje…
    Por kurre nuk dihet se si mbaron…

  5. Por atë që nuk duhet t’i pranojnë demokratët për këto 22 vjet Sali Berishës, është pikërisht se falë tij, Durrësi ka 22 vjet që qeveriset nga socialistët. Ky është rekordi më i zi i Sali Berishës në politikë, pasi falë tij, qytetarët durrsakë, në shumicë të djathtë, kanë pranuar të votojnë socialistët dhe jo atë.

  6. Kur del krimi i organizuar e blen me para ose kercenime votat ne Durres eshte e veshtire fitorja. Dakon e keni ne balle te punes.
    Po Basha, Grida apo Xhaferri pse nuk fituan ne asnje pale zgjedhje ne Durres?

  7. Ne jemi popull i pagdhendur. Shumica jonë është e paditur prandaj edhe pyet: A mundet që themeluesi i “shtëpisë së lirisë” të shpallet nga institucionet ndërkombëtare të shtypit si “armik i shtypit të lirë”, nga qeveria amerikane si “minues i demokracisë” dhe nga shtypi perëndimor si “ordiner i rrezikshëm” dhe drejtues i “një regjimi gangsterësh”?! A mund dhe a duhet të ndodhë që në një “shtëpi lirie” të rrihen deputetë, gazetarë dhe ish-të përndjekur politikë nga diktatura që kishte ndërtuar “shtëpinë me gjethe”, apo të rrihen, burgosen dhe vriten gazetarë e opozitarë

    1. Vdekshin të korruptuarit, parrazitët, idiotët dhe neokomunistët. thotë:

      Ça je tu thon o kar, pse qenkemi të pa gdhendur!? ne rilindjen kemi votuar me 3 mandate edhe pse na reh, na vjedh, na helmon, na dëbon, na idiotizon etj etj mrekulli që nuk ti ka dhënë Sali Berisha kaq sa rilindja.

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email s’do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme janë shënuar me një *