Lewis Hamilton padyshim që dëshiron të lërë pas sezonin e parë pa fitore të karrierës së tij në Formula 1, duke u përpjekur të gjejë një anë pozitive. Me një shpirt ekipor të lavdërueshëm, që Hamilton duhet ta vendosë në vendin e dytë në listën e tij të prioriteteve, misioni përqendrohet në titullin e tetë.
Ai titull që, nëse do të përfundonte me sukses, do t’i lejonte më pas të largohej nga Botërori në mënyrën më të mirë. Si numri 1, i vitit dhe i të gjitha kohëve: “Në disa momente ne vendosëm në pistë përditësimet që nuk funksionuan. Herë të tjera humbëm mes zgjidhjeve të ndryshme dhe të gjitha joefektive. Kam provuar shumë gjëra dhe kam dështuar shumë herë. Por kështu rritesh në fund. Kështu shkoi ky vit për ne. E gjitha ishte një çështje dështimi, ambiciet personale për tu lënë mënjanë. Forcimi i marrëdhënieve mes nesh dhe komunikimi i brendshëm. Nga ky këndvështrim, ishte një përvojë që na bëri të gjithëve më të fortë”.
NJË FANTAZËM NË TIMON
“Në fund të ditës, mendoj se e nisëm sezonin me një makinë që nuk e donim dhe e mbyllëm… me një makinë që nuk e donim! Hapi i parë përpara ishte në Barcelonë. Shenja e parë që kishte potencial për të nxjerrë në pah, por shpejt doli të ishte një pistë false. Makina vërtet shkoi mirë atje, por garat e mëpasshme ishin të ndërlikuara. Dukej sikur kishte një fantazmë brenda makinës dhe nuk donte të largohej. Në Çmimin e Madh të Francës – me podiumin e parë të dyfishtë të sezonit – ne menduam edhe një herë se bëmë një hap përpara. E konfirmuar më vonë nga efektiviteti i përditësimeve të vendosura në pistë në Austin”.
Me pak fjalë, me djallin në trup: përkundrazi, në timon! Progresi i parë në Texan Circuit Of The Americas do të forcohej më pas nga suksesi i George Russell në GP të Brazilit. Ndoshta një nga momentet më të vështira dhe në të njëjtën kohë “edukative” për Hamilton. Anglezi humbi shansin për të mbyllur sezoni e gjashtëmbëdhjetë radhazi me të paktën një vend në shkallën më të lartë të podiumit.