Opinion/ Pse romantizimi i mbijetesës së grave largon vëmendjen nga nevoja për ndryshim rrënjësor

Nga Scheaffer Okore:

Kam humbur shifrën se sa herë kam parë ose dëgjuar gra të lavdërohen për forcën e tyre sa herë që njihen për ndonjë gjë të jashtëzakonshme. Kritikët argumentojnë se nuk ka asgjë të keqe me këtë. Në fund të fundit, kjo është dëshmi e punës së palodhur të grave. Megjithatë, nuk ka asnjë provë, historike apo tjetër, që tregon se gratë nuk punojnë shumë.

Historia është një seri grash punëtore, të forta, të guximshme, ndikimi i të cilave ishte i kufizuar, sepse forca e tyre mund t’i çonte vetëm deri në një farë pike. Gratë nuk punojnë shumë, nuk janë të forta apo të guximshme në një vakum. Gratë vazhdojnë të jenë të forta në një botë ku ato kanë vazhdimisht më pak burime, më pak fuqi dhe më pak ndikim se sa burrat.

Për më tepër, vëmendja është mbi ato pak gra tashmë të ngritura, me privilegje të shumta shoqërore, të tilla si përkatësia në racat dominuese, klasat socio-ekonomike, fetë dhe shtetësitë e vendeve të veriut të globit. Në rastet e rralla vëmendja shkon tek gratë pa privilegje racore, pushtet apo klasë. Kërkohet forcë edhe më të madhe për të kapërcyer këto barriera shtesë.

Por asnjë “forcë” nuk mund të kapërcejë boshllëqet e pagave gjinore, mundësitë e kufizuara të rritjes së karrierës, dënimin e mëmësisë, mënyrat jashtëzakonisht të papërshtatshme për t’u përballur me ngacmimet dhe dhunën gjinore në vendin e punës, në shtëpi apo edhe duke përdorur mjete ligjore, dhe më shumë. Të lavdërosh forcën e grave, pa analizuar pse forca e grave është një barrë, do të thotë të injorosh me dashje lidhjet e drejtpërdrejta midis barrierave strukturore që rrënjosin margjinalizimin gjinor dhe pengimin e potencialit të plotë të grave.

Krijimi i strukturave të qeverisjes së përgjegjshme dhe të barabarta nuk është vetëm punë e grave; është detyrë e të gjithëve.

Margjinalizimi sipas gjinisë është një taktikë e qëllimshme e përdorur jo vetëm kundër grave, por kundër pakicave të shumta gjinore, për të siguruar suksesin dhe fuqinë e grupeve të zgjedhura mbi të tjerët. Për shembull, diçka aq e thjeshtë sa ecja vetëm, veçanërisht gjatë natës, vazhdon të paraqesë rreziqe të mëdha për jetën për gratë kudo. Kjo na tregon se edhe plotësia e një dite 24-orëshe është diçka që grave u mohohet strukturalisht. Mekanizmat që garantojnë sigurinë fizike dhe sigurinë e grave ende shihen si të negociueshme, pavarësisht nga një bollëk statistikash që tregojnë një nevojë urgjente për to.

Dorëheqja e ish-kryeministres së Zelandës së Re Jacinda Ardern, e cila tha se “nuk kishte mjaftueshëm karburant” për të përfunduar mandatin e saj, bëri jehonë me shumë gra përtej sferës politike, gra që kuptuan se nuk ka mjaftueshëm “forcë” që mund të zbusë nivelet e larta të djegies që rrjedhin nga sulmet e pandërprera të mizogjenëve.

As “forca” nuk i ka mbrojtur miliona viktima të femicideve dhe vdekshmërisë amtare, apo të mbijetuarve të dhunës gjinore në internet. Kjo “forcë” nuk i ka mbrojtur gratë dhe vajzat e Sirisë, Afganistanit dhe Iranit, dhe shumë të tjera, të cilat kanë shtylla kurrizore prej çeliku, por vazhdojnë të përballen me nivele të pakapërcyeshme të dhunës strukturore gjinore.

Për të ndryshuar këto sisteme të dëmshme, ne duhet të vazhdojmë ndryshimin rrënjësor të normave, pavarësisht rezistencës së vazhdueshme. Së dyti, krijimi i strukturave të qeverisjes llogaridhënëse dhe të barabarta nuk është vetëm punë e grave; është detyrë e të gjithëve. Ata që zotërojnë pushtetin, burimet dhe ndikimin politik dhe vendimmarrës duhet të bëjnë shumë më tepër punë.

Së fundi, romantizimi i mbijetesës së grave brenda strukturave të vendosura qëllimisht për t’i mbajtur ato të luftojnë betejat humbëse duhet të shfuqizohet. Shoqëria duhet të fillojë t’u japë përparësi grave dhe të gjithë njerëzve të margjinalizuar nga gjinia si të denjë për mbrojtje më të mirë sociale, paga më të mira, mundësi më të mira, opsione më të mira, shoqëri apo sisteme më të sigurta dhe jetë më të mirë.