“Gruaja ime Fulvia më gjeti të rrëzuar në tokë, në fund të shkallëve. Ajo thotë se isha në një liqen gjaku, me kokën hapur dhe një sy jashtë. Jam gjallë për një mrekulli, por nga muaji i terapisë intensive nuk mbaj mend asgjë”. Alberto Zaccheroni tregon për herë të parë, në një intervistë me Corriere della Sera, për traumën kraniale të pësuar në aksidentin në shtëpi më 10 shkurtin e kaluar. “Rrezikova jetën, të mos i biem anash. Përplasja ishte e tmerrshme, lehtësimi i madh është se nuk pësova dëmtime në tru”.
Nga ajo pasdite Zaccheroni di vetëm atë që i ka treguar gruaja e tij që ishte me të në shtëpinë në Cesenatico. “Ajo ishte në katin përdhes, unë siç duket po zbrisja shkallët dhe rrëshqita. U rrëzova tetë deri në dhjetë shkallë. Ajo vrapoi sepse dëgjoi britmat e mia. Kisha përplasur kokën, mund ta imagjinoni frikën e saj”, vazhdoi Zaccheroni. “U desh një operacion për të reduktuar gjakderdhjen. Unë kam një shenjë të madhe në kokë që të ma kujtojë. Më kishin intubuar, kisha një sondë të vendosur… Më duhet të falënderoj mjekët dhe të gjithë stafin e dy instituteve që më trajtuan. Ishin të jashtëzakonshëm”.
Më 1 prill, Zaccheroni mbushi 70 vjeç: “Jam i vetëdijshëm që rrezikova të mos shkoja gjallë. Atë ditë nuk mendoja për të 70-at, isha fokusuar te rikuperimi. Dua të marr jetën time përsëri në duart e mia, duhet të arrij të kthehem në zotërimin e përditshmërisë Nëse dikur ecja ishte një hobi, tani është një domosdoshmëri”.