Këndvështrimi ndryshe në Al Jazeera/ Gaza si Kamboxhia, Izraeli nuk fiton dot

Nga Moncef Khane për Al Jazeera

“Ata duhet të hyjnë atje dhe dua të them me të vërtetë të hyjnë… Unë dua që gjithçka që mund të fluturojë të shkojë atje dhe t’i shpërthejë. Nuk ka asnjë kufizim në buxhet. A është e qartë?” Ky ishte urdhri që Presidenti i SHBA Richard Nixon i dha këshilltarit të tij për sigurinë kombëtare, Henry Kissinger, më 9 dhjetor 1970.

Pak minuta më vonë, Kissinger ia transmetoi urdhrin zëvendësit të tij, gjeneralit Alexander Haig: “Ai dëshiron një fushatë masive bombardimi në Kamboxhia. Ai nuk dëshiron të dëgjojë asgjë. Është një urdhër, duhet bërë. Çdo gjë që fluturon, mbi çdo gjë që lëviz. Kuptove?”

Mbi pesë dekada më parë, Forcat Ajrore të SHBA-së ekzekutuan “Menynë e Operacionit” e ndjekur nga “Operacioni i Marrëveshjes së Lirisë” për të zhdukur Vietkong-un, Ushtrinë Popullore të Vietnamit, nga Kamboxhia. Ai u fokusua në bombardimin total të sipërfaqeve të mëdha të tokës për të shkatërruar gjurmën Ho Chi Minh, një rrjet masiv rrugësh dhe tunelesh të përdorura nga vietnamezët e veriut përmes xhunglës që lidh Veriun me Vietnamin Jugor, nëpërmjet Kamboxhias dhe Laosit.

Bombardimi i Kamboxhias kishte filluar tashmë në 1965 nën administratën e Johnson; Nixon thjesht e rriti atë. Midis vitit 1965 dhe 1973, 2.7 milionë ton bomba u lëshuan në këtë vend. Për krahasim, aleatët hodhën rreth 2 milionë ton bomba gjatë gjithë Luftës së Dytë Botërore.

Kështu, Kamboxhia mund të jetë vendi më i bombarduar në histori. Megjithatë, mund ta ketë humbur tashmë atë rekord tragjik në Gaza.

Në ditën e 25 të luftës, ministri izraelit i mbrojtjes Yoav Gallant u mburr se më shumë se 10,000 bomba dhe raketa ishin hedhur vetëm në qytetin e Gazës. Sipas Monitorit të të Drejtave të Njeriut Euro-Med me bazë në Gjenevë, eksplozivët e përdorur në enklavë që nga 2 nëntori mund të jenë dy herë më të fuqishëm se një bombë bërthamore, duke tejkaluar kështu fuqinë shpërthyese të bombës atomike prej 15 kilotonësh të hedhur në Hiroshima më 6 gusht 1945.

Më 5 nëntor, një ministër i kabinetit izraelit, Amichai Eliyahu, hodhi një lloj tjetër bombë duke sugjeruar se përdorimi i armëve bërthamore në Gaza ishte një opsion. Ndërsa ai u “pezullua” nga kabineti, komentet e tij mund të kenë qenë hera e parë që një zyrtar izraelit konfirmoi publikisht sekretin e hapur të arsenalit bërthamor të Izraelit.

Dallimi i parë i dukshëm midis bombardimit të Kamboxhias dhe bombardimit të Gazës është se i pari u mbajt i fshehtë nga Kongresi i SHBA, populli amerikan dhe bota dhe sado e çuditshme që mund të duket sot ishte padyshim jo shumë sekret për kamboxhianët. Ndërsa bombardimet e pandërprera të Gazës, mburren në botë nga udhëheqësit izraelitë dhe marrin inkurajim të hapur dhe mbështetje materiale nga SHBA-ja dhe fuqitë e tjera perëndimore.

Dallimi i dytë është se ndërkohë që civilët kamboxhianë mund të përpiqeshin të iknin nga zhurma e tmerrshme e skuadroneve të ardhura B-52, palestinezët në Gaza, kryesisht refugjatë ose pasardhës të vetë refugjatëve, nuk kanë ku të ikin me shpresën për të jetuar një ditë tjetër.

Çuditërisht, presidenti i SHBA Joe Biden ka vënë në dyshim saktësinë e numrit të vdekjeve që ka publikuar Ministria e Shëndetësisë palestineze, duke i dhënë besim pretendimeve të ngjashme izraelite. Kjo përkundër faktit se stafi i tij beson në këto shifra, madje vlerëson se ato mund të jenë më të larta, siç deklaroi së fundmi Ndihmës Sekretarja e Shtetit për Çështjet e Lindjes së Afërt, Barbara Leaf.

Sekretari amerikan i Shtetit, Antony Blinken, ka përsëritur gjithashtu narrativën izraelite se “terroristët” e Hamasit përdorin shkollat, spitalet, xhamitë dhe kishat e OKB-së si poste komandimi dhe kontrolli, depo municionesh dhe armësh, gjë që i bën ata objektiva legjitime ushtarake.

E drejta ndërkombëtare humanitare, megjithatë, sugjeron të kundërtën. Sepse edhe nëse pretendimet e paprovuara izraelite do të ishin të vërtetuara, parimi i proporcionalitetit ndalon sulmet kundër objektivave ushtarake kur ato “priten të shkaktojnë humbje të rastësishme të jetës civile, lëndime të civilëve, dëmtime të objekteve civile, ose një kombinim i tyre, i cili do të ishte i tepruar në raport me avantazhin konkret dhe të drejtpërdrejtë ushtarak të parashikuar”. 

Izraeli e ka të vështirë të kundërshtojë prentedimin e vet kur mbi 11,000 civilë palestinezë janë vrarë, duke përfshirë më shumë se 4,500 fëmijë dhe foshnja, me mijëra të tjerë që po dekompozohen nën rrënoja.

Akoma më keq, zyrtarët e qeverisë dhe ushtrisë izraelite kanë demonstruar vazhdimisht qëllime gjenocidale duke deklaruar se nuk ka “të pafajshëm” në Gaza. Para Këshillit të Sigurimit të OKB-së, Izraeli madje ka akuzuar shoferët e ambulancave të OKB-së, personelin mjekësor dhe punonjësit e ndihmës si anëtarë të Hamasit, duke u përpjekur të justifikojë vrasjen e mbi 100 punëtorëve të tillë dhe shënjestrimin e drejtpërdrejtë dhe të qëllimshëm të spitaleve të Gazës.

Në funksion të komisionit të krimeve të luftës, krimeve kundër njerëzimit dhe gjenocidit, siç pretendojnë juristët eminentë, shumica e qeverive në mbarë botën kanë heshtur në mënyrë të turpshme. Është shqetësuese të dëshmosh qëndrimin e shteteve të gatshme për të mbajtur marrëdhënie diplomatike me Izraelin përballë bombardimeve të tij të plota ndaj popullatës civile të Gazës.

Kur Egjipti, Jordania, Emiratet e Bashkuara Arabe, Maroku apo Turqia, për të mos përmendur fuqitë perëndimore, apo Kinën dhe Indinë, vazhdojnë të mbajnë marrëdhënie diplomatike dhe ekonomike me Izraelin, përse ky i fundit duhet të rishikojë politikat e tij dhjetëra-vjeçare të aparteidit, të dehumanizimit dhe delegjitimimit të palestinezëve , të shtypjes dhe nënshtrimit të popullit palestinez, nëse nuk ka çmim për të paguar?

Pse Izraeli duhet të ndalojë bombardimet e tij të pamëshirshme të enklavës së Gazës? Pse duhet të rimendojë pushtimin dhe kolonizimin e saj të paligjshëm? Pse duhet të dëgjojë edhe kur Sekretari i Përgjithshëm i Ligës Arabe, Ahmed Aboul Gheit, e akuzon atë për kryerjen e “gjenocidit” dhe liderët arabë bëjnë deklarata të rastësishme, por nuk marrin asnjë veprim vendimtar në Samitin Arabo-Islamik?

Thirrja për një “armëpushim humanitar” siç ka bërë Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së Antonio Guterres, ose për një “armëpushim” të drejtpërdrejtë që ai as nuk ka guxuar të kërkojë, është e nevojshme, por jashtëzakonisht e pamjaftueshme. Pas 37 ditësh bombardimesh të pandërprera për të “çrrënjosur Hamasin”, ka pak prova se qëllimi është i arritshëm.

Së pari, Hamasi nuk është i pranishëm vetëm në Gaza, por edhe në Bregun Perëndimor të pushtuar dhe gjetkë. Dhe edhe nëse, teorikisht, Izraeli do të përfundonte efektivisht Hamasin në Gaza, ashtu siç kishte kërkuar të bënte dikur me Organizatën për Çlirimin e Palestinës të Yasser Arafat, çfarë do të ndodhë më pas?

Vetë kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu nuk e di vërtet, apo jo? Ose ndoshta ai e di, por nuk mund ta thotë. Siç e ka thënë ai, përpara është një luftë “e gjatë dhe e vështirë”. Përkthyer, kjo do të thotë vazhdim i sulmit gjenocidal mbi palestinezët, përveç nëse pozicioni i mbështetësve të tij perëndimorë, dhe kalimtarëve arabë, të ndryshojë në fjalë dhe në vepra.

Deri më sot, vetëm Bolivia ka ndërprerë marrëdhëniet diplomatike me Izraelin për të protestuar kundër krimeve të vazhdueshme të luftës të kryera kundër palestinezëve. Nëse Egjipti, Jordania, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Maroku nuk i ndërpresin marrëdhëniet e tyre diplomatike me Tel Avivin siç e kërkon populli i tyre; nëse vende të tilla si Turqia, Afrika e Jugut dhe Brazili, të cilat kanë denoncuar krimet e luftës të Izraelit, nuk e lidhin diplomacinë e tyre me deklaratat e tyre; nëse këto vende nuk imitojnë lëvizjen parimore diplomatike të Bolivisë dhe ushtrojnë presion mbi partnerët e tyre perëndimorë; nëse Arabia Saudite, Emiratet e Bashkuara Arabe, Irani, Katari, Azerbajxhani dhe eksportues të tjerë të mëdhenj të naftës dhe gazit natyror nuk përdorin levën e tyre ekonomike ndaj mbështetësve të verbuar të Izraelit, Gaza dhe popullsia e saj do të shkatërrohen, centimetër pas centimetri, shpirt për shpirt. Dhe askush nuk do të ishte në gjendje të thoshte: “Nuk e dinim”. 

Biden, Blinken dhe Netanyahu duhet të kujtohen se bombardimi i tmerrshëm total i Kamboxhias për vite me radhë prodhoi vetëm një rezultat politik thelbësor: marrjen e Kamboxhias nga Kmerët e Kuq famëkeq. Çfarë do të jepte asgjësimi i supozuar i Hamasit nuk është kështu një pyetje joserioze. “Çdo gjë që fluturon, mbi çdo gjë që lëviz” dhe bombardimet për “t’i çarë” mbollën vdekje dhe kratere ende të dukshme sot. Bombardimi prodhoi turp dhe mjerim, por jo fitore ushtarake.

Përshtati në shqip ©LAPSI.AL