Kryqëzimi i mundimshëm i Jezusit në Bibël tregon se si ai duroi rrahje të rënda, shpime dhe gozhdë të ngulura në duart dhe këmbët e tij. Të krishterët besojnë se ato plagë u fiksuan mrekullisht edhe në qefinin e varrimit pasi Jezusi u ringjall nga të vdekurit, nga një shpërthim energjie kur u kthye në jetë. Tashmë, një analizë e re e atij që njihet si “Qefini i Torinos” pretendon se ka zbuluar prova se kryqëzimi i tmerrshëm mund të jetë historikisht i saktë.
Një inxhinier nga Universiteti i Padovës në Itali përdori teknologji moderne për të ri-analizuar mostrat e marra nga pëlhura në vitet 1970, ku gjeti grimca të vogla gjaku që tregonin shenja të dëmtimit të organeve, traumave, sëmundjeve dhe rrezatimit. U zbuluan gjithashtu materiale që ishin tipike në Jerusalemin e lashtë, duke sugjeruar se qefini mund të ketë origjinën në atë rajon dhe jo në Evropë, ku shumë skeptikë mendojnë se është krijuar si një falsifikim gjatë mesjetës.
Megjithatë ekspertë të pavarur i hedhin poshtë edhe këto gjetje, duke deklaruar se gjaku mund të ketë kontaminuar pëlhurën në çdo moment gjatë historisë së njohur prej afro 1000 vjetësh.
“Qefini i Torinos”, ose “Qefini i Shenjtë” është një pëlhurë 14 këmbë e gjatë që paraqet një imazh të zbehtë kafe, të një burri me mjekër me sy të mbyllur, me plagë në pjesë të ndryshme të trupit të tij që përputhen me lëndimet e pësuara gjatë kryqëzimit të Jezusit. Pëlhura e varrimit ka mahnitur imagjinatën e historianëve, krerëve të kishës, skeptikëve dhe katolikëve që kur u prezantua për herë të parë në publik në vitet 1350.
Megjithatë ka dy grupe njerëzish: Ata që e mbajnë atë si qefinin e varrimit të Jezusit dhe ata që thonë se është një falsifikim mesjetar.
Në vitin 1978 u lejua për herë të parë marrja e disa mostrave fizike nga pëlhura, duke përdorur një shirit ngjitës për të hequr me kujdes grimcat nga fibrat ndërsa me ane të një vakuumi u mblodh pluhuri nga mbrapa. Por rezultatet nuk ishin përfundimtare në ato mostra kishte gjurmë gjaku.
Tashmë, inxhinieri Giulio Fanti i ka vendosur ato mostra nën mikroskopët e ditëve moderne të aftë për të parë detaje deri në madhësinë e grimcave individuale. Studimi u botua në Archives of Hematology Case Reports and Reviews. Grimcat treguan praninë e hemoglobinës, e cila është një komponent kyç i gjakut, si dhe dy lloje të ndryshme gjaku që Fanti etiketoi si Tipi A dhe Lloji B.
Më së paku, Fanti thotë se lecka është përdorur për dikë me lëndime të përgjakshme, në vend që të jetë falsifikuar duke përdorur bojë, ngjyra apo teknika të tjera. Gjurmë të kreatinës u identifikuan gjithashtu në mostrën e qefinit, e cila lëshohet në qarkullimin e gjakut kur një person pëson prishje të muskujve ose ndonjë lloj traume. Trupi prodhon kreatinë nga aminoacidet në mëlçi, veshka dhe pankreas, si dhe nga ushqimi. Trupi e lëshon kimikatin në qarkullimin e gjakut kur qelizat në tru, zemër ose muskujt skeletorë dëmtohen.
“Përqindja e lartë e kreatininës që gjendet në mostra mund të shpjegohet me orën e fundit të Jezusit para se të vdiste në kryq, nga një rrjedhje e gjakut në veshka, e shkaktuar gjithashtu nga hipovolemia dhe nga dehidratimi i rëndë” – thuhet në studim.
Fanti shpjegoi se këto gjetje përputhen me Gjonin 19:28 që thotë se “Jezusi tha, kam etje”. Mostrat gjithashtu shfaqën shenja se personi kishte vuajtur nga sindroma uremike e cila ndodh kur veshkat nuk janë në gjendje të eliminojnë produktet e mbetjeve. Kjo ndodh zakonisht nga sëmundja e veshkave, por ajo mund të shkaktohet edhe nga trauma e mprehtë në organ, për të cilën studiuesi tha se mund të ketë ndodhur kur Jezusi u fshikullua. Gjoni 12:1 thotë: “Pastaj Pilati e mori Jezusin dhe e fshikulloi”.
“Unë do t’i referohesha gjakut të tipit A si gjaku që ka dalë nga kufoma dhe rrjedhimisht gjaku pas vdekjes. Ai përbëhet nga mikrocite të cilat tregojnë vuajtjet e frymëmarrjes së Jezusit në kryq”, tha Fanti, një i krishterë që ka studiuar qefinin për 25 vjet.
Edhe pse studimi nuk mund të vërtetojë se gjaku i kujt është derdhur mbi pëlhurë, ai gjeti prova që sipas tij tregonin se qefini daton 2000 vjet më parë dhe që e vendos në të njëjtën linjë kohore.
Në vendet e gjakosura kishte materiale dheu, për të cilat Fanti tha se zakonisht gjenden në Jerusalem, si argjila dhe guri gëlqeror, duke sugjeruar se qefini mund të ketë origjinën në këtë rajon.
Marku 15:46 shpjegon se si Jozefi, një nga dishepujt e Jezusit, e hoqi Krishtin nga kryqi dhe “bleu një qefin prej liri dhe e shtroi poshtë, e mbështolli me qefin prej liri dhe e vuri në një varr që ishte prerë nga shkëmb”. Disa besojnë se trupi i Jezusit nuk u la gjatë asaj kohe, por u vendos shpejt në varr, që do të thotë se ai nuk u pastrua nga materialet prej dheu përpara se të mbështillej.
“Kur shkova në Jerusalem për të analizuar materialin tokësor të marrë nga qefini i shenjtë, gjeologu Amir Sandler i Shërbimit Gjeologjik të Jerusalemit më konfirmoi ndër të tjera se smectiti dhe iliti janë materiale tipike për tokën e Jeruzalemit, si dhe disa materiale të tjera që vijnë nga erërat e Saharasë, – shpjegoi Fanti.
Megjithatë, Dr. Lawrence Kobilinsky, një shkencëtar mjeko-ligjor i cili është profesor emeritus në Kolegjin “John Jay”, tha për DailyMail se gjaku ka të ngjarë të ishte një “punë e bërë më pas”.
“Në studimin e mëparshme është gjetur se një pigment [agjent ngjyrues] që përbënte imazhin” – tha Dr Kobilinsky. Dr. McCrone analizoi mostrat e marra nga pëlhura në 1978, duke arritur në përfundimin se imazhi përbëhej nga okër i kuq dhe xhelatinë.
“Shpjegimi më i thjeshtë është se ky qefin ishte vendosur mbi një statujë të mbuluar me pigment në zona të caktuara, e cila u transferua në pëlhurë dhe i dha asaj këtë konfigurim tredimensional, njëlloj siç bëhet një fotografi” – tha Dr Kobilinsky.
Megjithatë, Fanti u qëndron gjetjeve të tij. “Cili artist do të kishte menduar të vendoste tre lloje të ndryshme gjaku në atë pëlhurë pa arsye? Dhe tre lloje gjaku që në një mikroskop, të shpikur në 1590, nuk mund të dalloheshin?”
Gjaku i zbuluar nga inxhinieri u tha se kishte prova të rrezatimit të mundshëm në forma të ndryshme. Lloji A përmbante grimca Beta që janë elektrone me energji të madhe kinetike të emetuara nga disa bërthama radioaktive, të tilla si Kaliumi-40 që përdoret në eksplozivë dhe fishekzjarrë. Ndërsa disa grimcat të rrezatimit të fotonit u identifikuan në mostrat e tipit B, të njohura gjithashtu si rrezet Gama, të cilat zakonisht formohen nga një reaksion bërthamor.
Dr. David Johnson, një profesor i filozofisë në King’s College, thotë: “Nëse qefini do të mbështillej rreth një trupi, do të linte një imazh të shtrembëruar, jo një “foto” të bukur dy-dimensionale sikur kishte qëndruar pezull mbi Jezusin dhe “bëri një foto”. Por nëse do të pranojmë ringjalljen e cila la një imazh në qefin është një mister i plotë, që përfshin forca të panjohura që thërrasin procese të pashpjegueshme.”
Një studim në vitin 2018 analizoi njollat e gjakut në “Qefinin e Torinos”, duke përcaktuar gjithashtu se ky ishte një falsitet pasi një studim mjeko-ligjor tregoi se njollat e gjakut ishin lënë nga dikush që kishte qëndruar në këmbë në vend që të kryqëzohej. Studiuesit arritën në përfundimin e botuar në “Journal of Forensic Sciences” se modelet e njollave të gjakut nuk ishin në përputhje me një kufomë me fytyrë të shtrirë.
Dr. Matteo Borrini, një shkencëtar mjeko-ligjor në Universitetin “John Moores” të Liverpool-it, ka punuar me kimistin Luigi Garlaschelli, nga Universiteti i Pavias në Itali, duke përdorur mostra gjaku real dhe artificial në pëlhurë. Duke parë orientimin e njollave, ata kërkuan t’u përgjigjen pyetjeve nëse kryqëzimi i paraqitur në qefin e Torinos ishte në formë T-je, në formë Y-je apo i një lloj tjetër ekzekutimi të lashtë romak. Ajo që ata gjetën ishte se njollat e gjakut nuk ishin në përputhje me asnjë pozë në veçanti. Kjo sugjeronte që dikush që kishte qëndruar në këmbë ishte përdorur duke i ngulitur modelet e famshme në kënde të ndryshme për duart, gjoksin dhe shpinën.
Të krishterët besojnë se ajo është krijuar nga energjia e çliruar nga trupi i Krishtit në momentin e ringjalljes. DailyMail foli edhe me regjisorin David Rolfe, i cili ishte ateist, por u bë i krishterë pas dokumentimit të qefinit. “Ajo mund të bëhej vetëm nga një proces që ne nuk mund ta kuptojmë, sepse ishte gjëja që krijoi krishterimin. Ishte ringjallja. Ishte një i vdekur që erdhi në jetë dhe ishte një mrekulli”.
Megjithatë, një studim i vitit 1988 zbuloi se qefini i Torinos ishte një falsifikim mesjetar pasi studiuesit datuan se copa e leckës u takonte viteve 1260 dhe 1390 pas Krishtit. Ekipi përdori datimin e karbonit në një kampion të vogël, duke matur zbërthimin e një izotopi radioaktiv të karbonit (14C) për të matur kohën dhe datën e materialit që përmban karbon.
Disa ekspertë thonë se liri është autentik nga qyteti dhe nuk duhet të diskutohet më, duke pretenduar se është bërë nga liri i rritur në Lindjen e Mesme dhe përmban një kurorë me gjemba në stilin e helmetës në fytyrën e burrit. Megjithatë, të tjerë i qëndrojnë idesë se ajo është e rreme për shkak të analizës së datimit me radiokarbon të vitit 1988 të kryer në 3 laboratorë të ndryshëm, të cilët të gjithë përcaktuan se ishte e vjetër vetëm 7 shekuj. ©Daily Mail, LAPSI.al