Barazia është një shtyllë qendrore e rendit evropian të pasluftës, por racizmi strukturor dhe institucional vazhdon në shumë vende evropiane. Dunja Mijatoviç e Këshillit të Evropës thotë se është koha për të trajtuar pabarazinë racore.
Të gjitha qeniet njerëzore kanë lindur të lira dhe të barabarta në dinjitet dhe të drejta. Vetë ky parim, i pranuar në Deklaratën Universale të të Drejtave të Njeriut, ishte në qendër të rindërtimit të Evropës pas Luftës së Dytë Botërore dhe është themeli i sistemit ndërkombëtar të të drejtave të njeriut.
Për fat të keq, njerëzit e zinj shpesh nuk trajtohen si duhet. Megjithë progresin e arritur në fushën e barazisë dhe mosdiskriminimit, ata ende i nënshtrohen racizmit strukturor dhe institucional në shumë vende evropiane.
Nëse jeni i zi, ka më shumë të ngjarë të përballeni me diskriminim në tregun e punës, në arsim, kujdes shëndetësor dhe strehim, dhe të ndaleni dhe kontrolloheni nga policia.
Megjithëse shumica e shteteve evropiane nuk mbledhin të dhëna mbi diskriminimin racor, disa raporte japin një paraqitje të shkurtër të përmasave të problemit.
Në Francë, një sondazh i autoritetit të pavarur Defenseur des Droits (Mbrojtësi i të Drejtave) tregoi se të rinjtë me origjinë arabe dhe afrikane kishin 20 herë më shumë gjasa të ndaloheshin dhe të kontrolloheshin sesa çdo grup tjetër meshkujsh. Probleme të ngjashme u identifikuan në vende të tjera, duke përfshirë Belgjikën, Danimarkën, Qipron, Irlandën, Italinë, Spanjën dhe Mbretërinë e Bashkuar, sipas Equinet, Rrjeti Evropian i Organeve të Barazisë.
Në Rusi, një raport nga OJQ Levada Center, i porositur nga Kongresi Hebre Rus tregoi negativitet të shtuar ndaj njerëzve të zinj ose “migrantëve nga Afrika”, ndërsa në Finlandë, një raport i vitit 2017 mbi diskriminimin e përjetuar nga njerëzit me origjinë afrikane zbuloi se shumica nga të anketuarit përballen me diskriminim të rregullt.
Një raport i fundit parlamentar në Mbretërinë e Bashkuar theksoi se shkalla e vdekjes për gratë e zeza në lindje është pesë herë më e lartë se për gratë e bardha dhe se më shumë se 60% e zezakëve në Mbretërinë e Bashkuar nuk besojnë se shëndeti i tyre është i mbrojtur në mënyrë të barabartë nga Shërbimi Shëndetësor Kombëtar (NHS), krahasuar me njerëzit e bardhë.
Ndikimi në arsim, trajnim
Sondazhi i fundit nga Agjencia e të Drejtave Themelore të BE-së mbi këtë temë tregon se 18% e të anketuarve të moshës 16 deri 24 vjeç nuk janë as në punë të paguar, as në arsim ose trajnim, me ndryshime thelbësore midis vendeve. Ai gjithashtu tregon se një në pesë të anketuar me origjinë afrikane ndjehen të diskriminuar në mënyrë raciale në qasjen e tyre në strehim.
Në një sondazh të botuar në vitin 2018 nga Komisioni Irlandez për të Drejtat e Njeriut dhe Barazinë, zezakët u zbuluan se ishin në disavantazh në hyrjen në vendet kryesore, pavarësisht nga kualifikimet e mira.
Dhuna fizike dhe verbale është një problem tjetër me të cilin përballen njerëzit e zinj. Në Portugali, mbrojtësit e të drejtave të njeriut dhe ligjvënësit me prejardhje Afrikane u sulmuan dhe morën kërcënime me vdekje. Ish-ministrja italiane e integrimit, Cecile Kyenge dhe ish-ministrja franceze e drejtësisë Christiane Taubira, kanë qenë vazhdimisht në shënjestër të sharjeve raciste.
Mohimi i përhapur
Unë shoh një vazhdimësi midis kësaj situate dhe padrejtësive që njerëzit e zinj në Evropë kanë vuajtur për breza të tërë, shkroi për Deutsche Welle Dunja Mijatoviç e Këshillit të Evropës. Megjithatë ka një mohim të gjerë të këtij problemi.
Premtimi i paprekur i barazisë tradhton një traditë të gjatë politike, filozofike dhe gjyqësore që vendos barazinë në zemër të demokracive evropiane. Si Gjykata Evropiane e Drejtësisë dhe Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut, si dhe Komiteti Evropian i të Drejtave Sociale dhe organet e traktateve të KB, kanë një praktikë gjyqësore të pasur mbi zbatimin e këtij parimi.
Megjithatë, shtetet duken të ngadalta për të frenuar praktikat diskriminuese që i mbajnë njerëzit e zinj si qytetarë të klasit të dytë në shoqëritë tona.
Për ta kthyer situatën, vendet evropiane duhet ta bëjnë luftën kundër racizmit dhe diskriminimit racor një përparësi kryesore.
Trajtimi i racizmit përmes legjislacionit, arsimit
Duhen trajtuar rrënjët e racizmit kundër njerëzve të zinj dhe të adresojnë trashëgiminë e së kaluarës koloniale dhe skllavërinë historike. Është gjithashtu e nevojshme të luftohet kundër gjuhës së urrejtjes dhe krimeve raciste në mënyrë më sistematike. Një fushë tjetër thelbësore e ndërhyrjes është policia. Shtetet duhet të heqin dorë nga profilizimi racor dhe mosndëshkimi për krimet raciste të kryera nga agjentët e zbatimit të ligjit.
Ligji dhe praktikat gjithashtu duhet të forcohen për të siguruar barazi në qasjen në arsim, punësim, strehim dhe kujdes shëndetësor.
Sidoqoftë, ndryshimi nuk arrihet vetëm përmes legjislacionit. Përpjekjet në arsim janë thelbësore. Kurrikulat shkollore duhet të pasqyrojnë më mirë historinë dhe trashëgiminë kulturore të njerëzve me origjinë afrikane dhe kontributin e tyre në zhvillimin e shoqërive tona.
Nuk ka mungesë të mjeteve ligjore, profesionale dhe financiare për të arritur të gjitha këto. Ajo që mungon është vullneti politik.
Vendet evropiane nuk duhet të injorojnë Afrofobinë. Highshtë koha që ata të veprojnë për të ngushtuar hendekun midis premtimit të barazisë për të gjithë dhe realitetit. /Përshtatur nga Deutsche Welle, ©LAPSI.AL