Duke e thjeshtuar sa më shumë që të jetë e mundur, mund të formulohet si sfidë midis kampionëve të mëdhenj dhe një kolektivi pothuajse perfekt, por do të dëmtonte individualitetet e Manchester City (De Bruyne, Foden dhe Ederson mbi të gjitha) dhe organizimin e lojës të predikuar nga Pochettino. Në realitet, gjysmëfinalja në Paris është thjesht një nga pikat më të larta të futbollit evropian. Guardiola nuk ka qenë kurrë aq afër ëndrrës për të marrë në shtëpi Ligën e Kampionëve larg nga Barcelona, ndërsa PSG nuk e ka gëlltitur ende finalen e humbur gushtin e kaluar.
Pep sapo ka fituar Kupën e Ligës dhe është një hap larg nga “titulli” i tij i tretë anglez, por nuk është mister që ëndrra e tij është të fitojë trofeun më prestigjioz evropian për të shuar zërat e bezdisshëm që i kujtojnë atij se si Champions League e ka fituar vetëm sepse ka patur mundësi të stërvisë Messi, Xavi dhe Iniestan. Kampionët që ndryshojnë lojërat tani janë në anën tjetër. Neymar dhe Mbappé janë më të mirët që një trajner mund të shpresojë dhe Pochettino, pak nga pak, po përpiqet të gjejë përzierjen e duhur midis cilësive individuale të kampionëve të tij dhe nevojave të ekipit.
Që kur erdhi trajneri argjentinas, PSG e ka braktisur lojën e saj pozicionale duke u përpjekur të shfrytëzojë aftësinë për të lëvizur midis linjave të Neymar, Di Maria dhe Verratti, të thirrur për të manipuluar dispozicionin e kundërshtarit në 3\4 për të kërkuar thellësinë e Mbappé. Sidoqoftë, është e vështirë të imagjinohet një City më i vëmendshëm për të përballuar forcën e madhe sulmuese të PSG, sesa për zhvillimin e futbollit të zakonshëm propozitiv. Guardiola tani ka vendosur ti besojë 9 false, duke alternuar De Bruyne dhe Bernardo Silva në atë pozicion dhe duke përfituar nga prerjet e Mahrez dhe Foden drejt qendrës. Me pak fjalë, të dy ekipet në fushë sonte në Paris nuk do të jenë në gjendje të vendosin shumë ekuilibër. Megjithatë është e vështirë të mendosh se do të jetë një lojë e mërzitshme.