Po ta dinin që 7 Marsi 1887, i cili shënon hapjen e Shkollës së Parë Shqipe në Korçë, do të mbetej në histori si festa e mësuesit, Pandeli Sotiri, Petro Nini Luarasi etj., do të ndiheshin të nderuar si mësues të devotshëm. Por që kjo ‘festë’ do komercializohej aq shumë, sa një ‘faleminderit’ do zëvendësohet me dhurata të çmuara, nuk do t’ua kishte marrë mendja kurrë.
Tashmë, 137 vite më vonë, ndikimi i tregut e ka shndërruar gradualisht këtë ditë të shënuar në një ‘spektakël’, më shumë të lidhur me tregtinë dhe konsumin, sesa me kuptimin origjinal. Në një kohë kur rrjetet sociale dhe media krijojnë presion për të festuar me shumë shfaqje dhe shpenzime, 7 dhe 8 Marsi në Shqipëri tashmë janë transformuar në një ditë që përfaqëson një kthesë nga tradita e përshëndetjes personale dhe dashurisë ndaj rolit të mësuesit dhe nënës, në ditë të përqendruar në blerje dhe shpenzime masive.
Në këtë kontekst, është e rëndësishme të shohim në detaje se si këto ditë të shënuara po evoluojnë, duke u bërë pjesë e një realiteti të ri, të një shoqërie ku konsumi dhe tregtia kanë një peshë të rëndësishme. Në një vëzhgim në treg, përveç dhuratave tradicionale si lule, bizhuteri e aksesorë, kanë nisur dhe forma të tjera të dhuratave. Zhvillimi i teknologjisë ka sjellë një sërë mjetesh për dhënien dhe marrjen e dhuratave, si kuponat elektronike, karta për blerje etj. Në biseda të ndryshme me prindër në disa shkolla në kryeqytet, raportohet se disa prindër kanë dhuruar edhe para për mësuesit. Të tjera organizime përfshijnë edhe udhëtime jashtë shtetit për to.
Gama e dhuratave të tjera të konsideruara janë: libra apo kuponë për blerje librash në vlerë 2000-3000 lekë; bizhuteri që nisin nga 2500 deri në aksesorë prej ari që arrijnë 20 mijë lekë; tufa lulesh prej 1500-3500 lekë, shpesh të shoqëruara e me një zarf me vlera monetare ose një dhuratë tjetër simbolike; forma grumbullimi parash që dhurata të blihet e përbashkët, ku shuma që kontribuonte secili nxënës ishte 1000-1500; kuponë në dyqane të caktuar qoftë aksesorësh por edhe të orendive shtëpiake; udhëtime, kryesisht brenda vendit, në destinacione të afërta me pagesë hoteli etj. Te format e tjera të dhuratave përfshihen: parfume ose paketime në formë setesh kozmetike, që nis nga 2500 lekë. Gjithashtu, artikuj mode si çanta elegante, portofola, syze dielli ose rripa janë ndër format e tjera të dhuratave individuale që bëhen në 7 mars, vlera e të cilave nis nga 2000 lekë.
Komercializimi i “dhënies së dhuratave” është bërë një problem kaq i madh social, saqë disa prindër ‘ankohen’ që humbi vlera e vërtetë e ditës, që një dhuratë modeste për vlerësimin e përkushtimit të mësimdhënies nuk ekziston më. Sipas tyre, ka figura mësuesish modestë dhe të pacenuar nga ky fenomen, por janë presionet sociale që të mos mbetet fëmija jashtë rryme, që i nxit të jenë pjesë e këtij komercializimit. Kjo datë është shndërruar në një ‘garë sociale” që ushtron presion mbi fëmijët dhe prindërit, duke ekspozuar dallimet financiare midis shokëve të klasës dhe duke çuar në përplasje midis prindërve për qëndrimet ndaj dhuratave të papërshtatshme dhe përballueshmërisë për t’i ofruar ato. /Marrë nga Revista Monitor
Nga Artan Fuga
Mësues sidomos mësuese, urime per festën e shkollës. Nuk është festa vetëm e mësuesit, por edhe e nxënësve, prindërve.
Mos merrni dhurata materiale, mos i pranoni, kthejini mbrapsht me ëmbëlsi, mos shkatërroni jo vetëm nderin tuaj profesional, por edhe figurën e mësuesit.
Bëjuni dhurata nxënësve sot, mos merrni, mos plaçkisni familjet!
Në asnjë vend të qytetëruar mësuesi nuk rrëmben gjoja dhurata nga nxënësit, buzëkuqë, brreke, ore të shtrenjta a të lira, këpucë, telefona, lekë në dorë, sepse ky është degradim moral i shoqërisë dhe i shkollës.
Nxënësit ua japin, por nuk ka të bëjë me rolin e ndritur të mësuesit, kur rriten a shkojnë në stade të tjera e kujtojnë këtë gjest me neveri!
Është një vjedhje, hajduteri, e fshehur gjoja pas respektit!
Fatkeqësi që nuk kemi sociologë. Të shkojnë në dyqane dhe të shohin sot si rritet shitja e buzëkuqëve, unazave, vathëve, telefonave, çorapeve, këpucëve, bojës së flokëve, kremërave, për të matur shkallën e korrupsionit pedagogjik në shoqërinë tonë!
Të lumtur shitësit! Siç thoshte Balzaku, taksat ushqehen nga vesi!
Po kur ka ca që nuk e meritojnë fare emrin e madh të mësuesit që thonë: Epo lodhemi, ju japim dije, pagat i kemi të vogla, është rasti të na shpërblejnë pak familjet për punën që bëjmë!
U ngjajnë hajdutëve që vjedhin për të rritur rrogën!!!
Rrisin pagat e vogla me anë të rrjepjes të familjeve që kanë edhe më pak të ardhura se ata.
Pranoni vetem një urim, një gjethe peme, një shtrëngim duarsh, një këngë, një fjalë.
Por mos hyni në moralin sundues të një plaçkitjeje masive, të ndyrë, të bekuar edhe nga institucionet, sepse torbat dhe qeset që keni në duar sot janë grushte që u jepni edukatës!
Unë sot botoj çdo foto ku paraqiten mësues me torbat e qese dhuratash të ndyra!
M’i dërgoni!
Ky popoll eshte edukuar nga keta mesues !!
Albanistani I rilindur!!!