Zakonisht finalet e Kupës së Italisë nuk kanë një rëndësi jetike për vlerësimin e përgjithshëm të një sezoni dhe, përtej Adriatikut, nuk përjetohet as me ankthin që karakterizon ngjarjen në vende të tjera të botës. Këtë herë është krejtësisht ndryshe. Është një ekip, Atalanta, që është lodhur nga komplimentet dhe dëshiron të sjellë në shtëpi diçka konkrete dhe është një tjetër, Juventus, që e di se as ky trofe nuk do të jetë i mjaftueshëm për të shpëtuar sezonin, por e kupton se nuk mundet më të bëjë hapa fals. Të çdo lloji.
Pastaj është edhe aspekti teknik, edhe pse duhet kërkuar duke gërmuar nën zërat për trajnerin e ri të Juventusit, për të ardhmen e shumë lojtarëve të mëdhenj të pranishëm sonte në stadiumin Mapei, kthimin e tifozëve në tribuna (megjithëse në numra të zvogëluar) dhe pritja e padurueshme e një të dielë në të cilën Juventus pret një favor të madh, pikërisht nga Atalanta për të qenë në gjendje të kualifikohet në Champions League.
Përballë është edhe sulmi më i mirë në Serie A dhe shënuesi kryesor i kampionatit dhe dy filozofi që afrohen në koncepte të caktuara, duke gjetur, gjithsesi, përcaktime shumë të ndryshme sidomos pasi Pirlo ka ndaluar së kërkuari zgjidhje të guximshme dhe ka preferuar të ecë nëpër shtigje në teori më të sigurta. Bazat e fillimit të dy trajnerëve janë pole të kundërta, me Gasp i cili filloi menjëherë nga ekipet e të rinjve të Juventusit dhe nga Crotone ndërsa Pirlo u gjend në pankinën më prestigjioze në Itali sapo doli nga Coverciano. Të ngjashme ata kanë kërkimin për presion, të sjellë në të gjithë fushën nga Atalanta në një seri duelesh individualë dhe me raste të caktuara nga bardhezinjtë, me kërkimin e vazhdueshëm të ri-agresionit në sekondat pasuese të humbjes së topit.
Përvec kupës ka më shumë, por ekziston edhe dëshira për futboll të nivelit të lartë. Dhe nëse për një mbrëmje do të liheshin mënjanë helmet që tani infektojnë çdo ndeshje që ka rëndësi në futbollin italian, do të ishte një mrekulli.