Sidney Poitier refuzoi të përkufizohej nga ngjyra e tij e lwkurws që nga fillimi i karrierës, por shfaqjet e tij më të njohura avancuan përshkrimin e aktorëve me ngjyrë dhe e shtynë audiencën të përballet me tensionet racore në Amerikë.
“Racizmi është i dhimbshëm dhe ne duhet të kemi sy të qartë për të, jo vetëm viktima të tij. Dhe, nga ana tjetër, viktimat e racizmit janë të ngarkuar me përgjegjësinë që të kenë një sy sa më të qartë që të munden për të shqyrtuar atë që perceptojnë të jenë burimet e racizmit”, tha aktori legjendar për Vancouver Sun në vitin 2000.
Këtu janë disa nga reflektimet e tjera të aktorit të ndjerë mbi racizmin dhe segregacionin para, gjatë dhe përtej epokës së të drejtave civile.
Rreth segregacionit
Tensionet racore në Jug fillimisht erdhën si një tronditje për Poitier kur ai mbërriti në Florida për të jetuar me të afërmit në moshën 14-vjeçare në vitet 1940. I rritur në ishullin Cat në Bahamas, identiteti i tij nuk ishte lidhur kurrë me ngjyrën e lëkurës dhe ai shpejt e kundërshtoi këtë ide.
“Nuk mund të shkoja në disa dyqane dhe të provoja një palë këpucë. Më duhej të udhëtoja në pjesën e pasme të një autobusi dhe nuk më duhej ta bëja kurrë më parë. Ishte një zhgënjim i madh për mua,” tha Poitier në CNN pwr Larry King Live në 2008.
“Para se të shkoja në Florida, pata mundësinë përmes nënës dhe babait tim të kisha vendosur një lloj themeli se kush isha”, i tha ai Oprah Winfrey-t në një intervistë të vitit 2000.
“Unë nuk isha ai që më kërkuan të isha në Florida. Nuk isha. Nuk mund të isha i tillë. Më mësuan se kisha të drejta themelore si qenie njerëzore. Më mësuan se isha dikush. E dija që nuk kishim para, prapëseprapë, më mësuan se isha dikush. Nuk kishim energji elektrike dhe ujë të rrjedhshëm, megjithatë, më mësuan se isha dikush. Kisha shumë pak arsim një vit e gjysmë, në fakt, ishte gjithçka shkollimi me të cilin isha ekspozuar ende e dija se isha dikush,” shtoi ai.
Tw qenit një yll nw Hollywood edhe pse me ngjyrw
Në një intervistë të vitit 2000 për The Observer, Poitier tha se të qenit një yll i Hollivudit nuk e mbrojti atë nga betejat që një zezak në Amerikë duhej të përballej në vitet 1950 dhe 1960.
“Më duhej të mendoja dy ose tre herë për çdo hap që bëja”, tha Poitier.
“Isha në një kulturë që më mohonte ekzistencën time. Dhe nuk kisha asnjë forcë pas meje. Kur ecja rrugëve jashtë “Lagjes” në të cilën isha i kufizuar, më duhej të isha vazhdimisht në gatishmëri. Amerika qw unë po flas ishte një vend tjetër në atë kohë: kultura dominuese nuk kujdesej për mbijetesën time si qenie njerëzore.”
Rreth thyerjes së barrierave të ngjyrave në film
Për një aktor me ngjyrw si Poitier, gjetja e roleve komplekse në vitet 1950 ishte e vështirë.
“(Njerwzit me ngjyrw) ishin kaq të rinj në Hollywood. Nuk kishte pothuajse asnjë kornizë referimi për ne, përveç personazheve stereotipikë, njëdimensionale,” i tha Poitier Winfrey. “Kisha parasysh atë që pritej nga unë, jo vetëm atë që prisnin njerwzit e tjerw me gnjyrw, por atë që prisnin nëna dhe babai im. Dhe atë që prisja unë nga vetja.”
Ndërsa forcoi vendin e tij në kinemanë amerikane me filma si “Lilies of the Field,”, të cilët i dhanë një Oskar dhe “Gess Who’s Coming to Dinner”, Pointier ishte plotësisht i vetëdijshëm që shumë njerëz me ngjyrë, duke përfshirë shikuesit dhe artistët e tjerë, shikonin lart ndaj tij.
“Ka qenë një përgjegjësi e madhe,” i tha Poitier Winfrey. “Dhe unë e pranova atë dhe jetova në një mënyrë që tregoi se si e respektoja atë përgjegjësi. Më duhej që të tjerët të vinin pas meje. Kishte disa gjëra që duhej të bëja.”