Valët e dramës jashtë ekranit dhe thashethemeve që rrethojnë ‘Don’t Worry Darling’ e kanë vendosur filmin e dytë të regjisores Olivia Wilde në një situatë të vështirë, të paaftë për të justifikuar zhurmën, por ndoshta është mirë për të fituar para.
Koncepti i errët misterioz përfaqëson një largim të dukshëm nga debutimi mbresëlënës i Wilde me “Booksmart”, një film që goditi të gjitha notat e duhura. Duke u dhënë një shans për t’u ngjitur në klasë, aktori i kthyer në regjisor ka mbledhur një kastë të nivelit të lartë, por në një histori që ngacmon paksa gjatë dhe nuk e shpërblen shumë mirë. Në të vërtetë, fundi bëhet ajo që forca lëvizëse e filmit flet për përpjekjen për të shmangur domethënë, kaosin.
Për shkak të një borxhi shpirtëror ndaj “The Stepford Wives” me imazhin e tij të zbukuruar me kujdes, ka edhe shumë pika krahasimi më të fundit, si “Suburbicon” me regji të George Clooney.
Alice (Pugh) dhe burri i saj Jack (Harry Styles) duket se po jetojnë ëndrrën, duke festuar me kolegët në komunitetin e planifikuar të stilit të viteve 1950, ku ata jetojnë të gjithë. Të dy janë jashtëzakonisht të nxehtë për njëri-tjetrin, thuajse në mënyrë të neveritshme për të dëgjuar shoqen e Alice Bunny (të luajtur nga Wilde) të thotë këtë.
Megjithatë, duke parë më afër, gjithçka duket paksa shumë e përsosur, dhe kështu e dyshimtë, duke filluar me faktin se askush nuk do të shpjegojë se çfarë saktësisht po bëjnë ata duke punuar për diçka të quajtur Projekti i Fitores. Ekziston edhe një përkushtim i ngjashëm me kultin ndaj shefit, Frank (Chris Pine, si Pugh, një prerje mbi materialin), i cili merr akuzat e tij për të përqafuar me entuziazëm se ata “po ndryshojnë botën”.
