Dështimi i Mourinho në Romë. Trashëgimia e tij: një kupë, një finale evropiane, shumë polemika. Shkarkimi i papritur, por jo i papritur.
nga Gianluca Mazzini, zv.drejtor i Mediaset
Është si një shenjë hakmarrjeje që pak orë para shkarkimit të José Mourinho, ish-rivali i tij për një kohë të gjatë, Guardiola, mori një tjetër çmim si trajneri më i mirë në planet. Nëse lamtumira me Romën do të kishte ardhur disa orë më herët, Pep me siguri do ta kishte shtuar Mou në listën e nderit që rezervoi për kolegët e tij të mundur (Inzaghi dhe Spalletti). Mund të thuhet se portugezi është tashmë, viktimë e një zgjedhjeje dhe sezoni të gabuar. Pas 2 vitesh e gjysmë mund të thuhet se vendimi i tij për t’u kthyer në Itali ishte tërësisht një gabim. Ideja për t’u përballur me kujtimin e tripletës së zikaltërve ishte një autogol i madh. Aventura e tij e dytë italiane treti kujtimet e sukseseve të pabesueshme të arritura me Nerazzurrët duke përsëritur një performancë që ishte jashtë kohe, e parregullt dhe në një cep të futbollit ndërkombëtar ku për një dekadë ai ishte protagonist absolut.
Që nga ardhja e tij, trajneri i 60-të në historinë e Romës ka magjepsur kryeqytetin me veprimet e tij asnjëherë banale, shpërthimet dhe konferencat për shtyp. Megjithatë ishte një shfaqje e lodhur me një audiencë të re. Një skenar i parë tashmë në gjerësi të tjera në: Porto, Londër, Milano, Madrid, Mançester. Ardhja në kryeqytet ndezi tifozët, por gjithçka u shfaq menjëherë jashtë proporcionit me egon e burrit: historia e klubit, kontigjencat financiare, pronësia enigmatike amerikane.
Dhe kështu ditë pas dite hendeku midis dëshirës së Mourinhos për të qenë fitues dhe realitetit u thellua gjithnjë e më shumë. Duke mos pranuar një rol, ai vazhdoi të bënte proklamata, të ndizte turmat dhe të hapte polemika, por pas tij nuk kishte më një ushtri me të cilën ai të shkonte në betejë. Këtu është zhgënjimi që shpërtheu këtë vit. Me rezultatet e dobëta të ekipit të tij që i atribuoheshin herë pronarëve, herë lojtarëve, herë gjyqtarëve.
Më pas Mou u prish me gjithë klubin mes skualifikimeve, heshtjes dhe zemërimit. Por pamjet televizive të portugezit në tribunat e San Siros, i trishtuar dhe i vetmuar, duke parë humbjen e Romës së tij ndaj Milanit, janë vula e përfundimit të sezonit profesional. Bilanci flet për dy finale evropiane (nga 4 në historinë e verdhekuqve) me një kupë të fituar. Jo pak për fansat, por shumë pak për Jose.
Tani kanë mbetur vetëm sirenat e futbollit saudit dhe të “petrodollarëve”, por futbolli që ka rëndësi për të përfundon këtu (derisa të vërtetohet e kundërta). Ndoshta në shkretëtirë do të gjejë së shpejti Lukakun, sulmuesin që e kishte bindur me prekjen e fundit të “magjisë” për të ndërmarrë aventurën romake. Edhe ai ishte viktimë e një zgjedhjeje të gabuar të krahasueshme me atë të ish-trajnerit të tij. ©Marrë nga sportmediaset.it