“Qendërsulmuesi i Juventusit përpara viteve shtatëdhjetë, falë talentit të tij instinktiv ai zbarkoi nga Siçilia e largët në Torinon fisnike dhe të zellshme; këtu ai u bë bomber dhe përfundoi si simbol i gjallë i një klase të tërë shoqërore: i atyre që me dëshirë u larguan nga Jugu i Italisë për të shkuar dhe për të fituar jetesën në fabrikat e Veriut”. Nuk mund të zgjidhen fjalë më të mira se ato të shkrimtarit të Torinos, Alessandro Baricho, për të kujtuar Pietro Anastasin, ish-sulmuesin e Juventus që u nda nga jeta mbrëmjen e djeshme, të Premten me 17 Janar, pas një lufte të gjatë kundër kancerit që filloi në 2018-ën.
KARRIERA
Bir i një familje modele të klasës punëtore, ai bëri debutimin e tij në futboll me Masiminjanën në 1964, kur ishte vetëm 16 vjeç, ende nën hijen e Etna-s. “Për të gjithë kam qenë “Pietruzzu u turcu” (Pietro Turku) sepse gjatë verës u bëra i zi si katran”, do të tregonte më vonë duke kujtuar vitin në të cilin ai udhëhoqi ekipin e tij për herë të parë në Serinë C, me 18 gola në 31 ndeshje. E njëjta periudhë në të cilën ai mban foton e tij në portofol me John Charles, idhullin e tij. Ëndërronte të bëhej si ai, por një protagonist i topit. Gjë që do të ndodhte së shpejti në Varese, klubi i dytë i karrierës së tij. Një promovim nga Serie B dhe një sezon në A i kurorëzuar, pikërisht kundër ekipit të tij të ardhshëm, Juventus, më 4 shkurt 1968: trigolësh personal dhe 5-0 për bardhekuqtë ndaj ekipit të Gianni Agnelli. “Unë isha në qiellin e shtatë sepse kisha veshur fanellën e ekipit për të cilin gjithmonë kam qenë tifoz. Një ëndërr u bë realitet”, tha ai, duke folur për fillimin e aventurës së tij bardhezi.
TETË SEZONE ME JUVENTUSIN
Një histori që filloi me një trigolësh kundër Atalanta dhe zgjati tetë sezone, nga të cilat dy të fundit si kapiten, pasi u bë idhulli i tifozëve dhe një simbol i klubit. Sidomos për tifozët nga Jugu, të cilët i kërkojnë atij të pohojë veten në fushë edhe për ata. Anastasi përgjigjet si bardhezi me 130 gola në 303 ndeshje të pasuruara nga tre tituj kampion (1971-1972, 1972-1973 dhe 1974-1975) dhe tre finale (Kupa e Panaireve në 1971, Kupa e Kampionëve dhe Kupa Ndër-Kontinentale në 1973). Gjithmonë përkrah Roberto Bettegga: në njërën anë ishte ai, “Pietruzzu” ose “Peleja i Bardhë”, siç e quanin tifozët, qendërsulmuesi jugor e në anën tjetër “Bobbi Gol”, një doktor i Torinos.
PJESA TJETËR E KARRIERËS
Pas lamtumirës, të dhimbshme dhe të diskutueshme, ai u bashkua me Interin pas largimit nga Juventusi më 1978 – ku ai kurrë nuk do të dëshironte të lëvizte, me pranimin e tij – në shkëmbimin sensacional me Boninsenjën. Pastaj në Askoli dhe më në fund në Lugano. Aty ku e përfundon karrierën e tij pa e përsëritur kurrë periudhën e artë bardhezi. Lamtumirë futbollit në vitin 1982, vit në të cilin Italia u kthye në fitoren e një Kampionati Botëror pas Kampionatit Evropian në vitin 1968. Ai në të cilin Anastasi bëri paraqitjen e tij me fanellën e kaltër duke qenë protagonist në finale kundër Jugosllavisë, falë fitores në ndeshjen e 2-0 në “Olimpiko” të Romës (përsëritet, sipas rregullores, dy ditë pas 0-0 të parë). Gol që në 2014-ën UEFA, për 60-vjetorin e saj, e përfshiu në mesin e 60 më të bukurve në historinë e futbollit Evropian. Kartolinë nga një e kaluar që do të mbetet në kujtimet e shumë njerëzve, që e donin shumë Anastazin, së pari si futbollist dhe më pas si komentator. Simbol i një goditje mes këmbëve të atyre që, ashtu si ai, e kanë ditur gjithmonë se ishte “ai që kishte pasur fatin e mirë për të luajtur futboll”. Dhurimin e viteve të tij më të mira te Juventus, i cili e përshëndeti në faqen e tij të internetit me një fjalë të thjeshtë po aq të madhe sa ai: Faleminderit.