Shtatë vjet, një stacion i jetës së tij që filloi në 2015 dhe tani po i afrohet fundit. Një ndarje e lajmëruar mes Dybalas dhe Juventus, për një rinovim që nuk ka mbërritur kurrë përballë mosmarrëveshjeve të ndërsjella, pritshmërive të parealizuara, kërkesave dhe përgjigjeve jashtë kohe dhe jashtë vendit. Në qershor, argjentinasi do të migrojë diku tjetër: nëse nuk ka një rimendim sensacional të situatës, në fakt do të jetë lamtumirë. Vendimi i klubit për të lënë në dhomën e pritjes menaxherin e Joyas, duke shtyrë takimin e planifikuar për sot me Jorge Antun, nënkupton një mungesë përfundimtar akordi. Shkurtimisht, Juventus e bëri lëvizjen e tij, Dybala tani duhet të ulë kokën dhe të rinovojë në kushte që nuk janë të tijat: gjë që nuk është e pamundur në vetvete nëse argjentinasi do të ndjente ende besimin që e ka bërë të mbante mbi supe numrin 10. Por tani gjithçka është ndryshe dhe ai i pari e kuptoi se nuk mbulon më asnjë qendër në projektin e juventin.
Sigurisht që do të jetë e rëndësishme të administrohen në mënyrën më të mirë këta tre muaj e gjysmë të mbetura, nga të dyja palët. Shumë do të varet, si gjithmonë, nga rezultatet. Duhet qartësi nga ana e klubit, do të duhet profesionalizëm maksimal nga ana e lojtarit që në fakt ka dhënë gjithmonë gjithçka deri tani për fanellën që vesh, duke rënë ndonjëherë në grackën e dëmtimeve pikërisht për shkak të dëshirës së tepërt për të qenë në fushë, duke përshpejtuar fazën e rikuperimit. Nga ana tjetër, është e drejta e plotë e Dybalas të flasë me klube të tjera dhe të planifikojë të ardhmen e tij diku tjetër tani. Edhe me Interin, pretendentin më serioz në Itali. Por ka të interesuar edhe jashtë vendit, veçanërisht në Spanjë, me Atletico Madridin që e ka treguar vendosmërinë e tij. Dashuria për Juventusin ndoshta mund t’i devijojë mendimet e argjentinasit përtej kufirit, një dëshirë legjitime për hakmarrje mund ta shtyjë atë në Milano. Ajo që duket e sigurt sot është lamtumira nga Torino.