“Zëri i fuqishëm, tepër sensual, pulsi elektrik, mbretëresha e figurës. Bota nuk mund të bënte pa Dua Lipën dhe as moda”, janë fjalët me të cilat prestigjozja ‘Vogue France’ përshkruan këngëtaren me origjinë shqiptare.
Dua Lipa ka dhënë një intervistë për këtë të fundit ku ndër të tjera nuk ka harruar të shprehë krenarinë për rrënjët nga të cilat rrjedh origjina e saj.
Intervista:
Arthur Dreyfus: Jemi në vitin 2023. Ku ishit 10 vjet më parë?
Dua Lipa: “Oh… isha 18 vjeçe. Jetova në Londër, qytet që e lashë në moshën 11 deri në 15 vjeçare për t’iu bashkuar Kosovës.
A ishe e lumtur?
Shumë. Këto janë vitet kur bëra gjithçka për t’u parë dhe dëgjuar. Takoja shkrimtarë dhe producentë, ndërsa postoja këngë në internet. Dhe në moshën 19-vjeçare firmosa kontratën time të parë.
Nga vjen kjo nevojë për “të parë dhe dëgjuar”, sipas jush?
Kujtimet e mia më të hershme lidhen me muzikën. Ka qenë gjithmonë një pjesë e madhe dhe e rëndësishme e jetës sime. Jo të gjithë dashamirët e muzikës duan të performojnë para mijëra njerëzve, është e vërtetë. Unë njoh shumë muzikantë që preferojnë të qëndrojnë prapa skenave. Sa për mua, nuk e di vërtet… Më ka pëlqyer gjithmonë performanca. Duke kërcyer, duke kënduar, duke shpikur koreografi në këndin e lojërave… Si fëmijë, ëndërroja kur shkoja për të fjetur gjumë: “Do të ishte e pabesueshme të performoja në një skenë të vërtetë…”
Keni pasur gjithmonë audiencë apo mund të kërceni vetëm?
Mund të kërceja edhe vetëm. Por kur prindërit e mi ftonin miqtë, unë hidhesha direkt në një emision dhe duhet të ketë qenë mjaft e bezdisshme, sepse shfaqesha duke bërtitur: “Më shikoni të gjithë, se shfaqja është gati të nisë!”.
Është pak pyetje klishe, por e bën ende atë vogëlushen duke kërcyer para prindërve në mes të dhomës së ndenjjes?
Hmm… jo gjithmonë. Veç kësaj, kur bëj darka, më shkon shumë të mos jem në qendër të vëmendjes. Sepse të qenit në qendër të vëmendjes është bërë puna ime.
Pra, ka një Dua të dytë, shumë të ndryshme në rrethin privat?
Në fillim doja të besoja se duhej të isha e njëjta person në shtëpi dhe në skenë. Tani kam mësuar të rezervoj disa aspekte të vetes për rrethin tim të brendshëm. Është Dua që është e qetë në shtëpi dhe, në media, ky version i ekzagjeruar i vetes sime që quhet edhe Dua, dhe i jep të gjitha në skenë.
Cilën nga të dyja Duat preferon?
Përzierja e tyre! Sepse kjo anë e dyfishtë më lejon të mbaj një jetë normale. Kur kam një takim profesional, e vendos veten në modalitetin “Dua Lipa musical karriera”, por mundem po aq mirë, menjëherë pas, të bashkohem me disa miq në modalitetin “Dua intime” dhe të lë mënjanë gjithçka tjetër. Këto dy fytyra më lejojnë të mbaj këmbët në tokë.
Emri juaj do të thotë “dashuri” në shqip. Por duke të dëgjuar ty, nuk mund të mos dëgjoj edhe “dualitetin”…
Sigurisht… Emri im ka shumë aspekte! Ka shumë dualitet tek unë… Por pikërisht në këtë dualitet kam gjetur paqen. Dhe që i lejoj vetes ta lë në pritje besimin tim kur jam në shtëpi.
Përshtatshmëria e prindërve tuaj ishte përvojë e emigracionit. U desh të ndryshonin vendin e punës, vendin… Si fëmijë, e kishit ndjenjën se jeni ndryshe nga të tjerët?
Po! Emri im i parë tregoi menjëherë këtë ndryshim. Sado “normale” që e dëgjoj të tingëllojë, sapo prezantohem dëgjoj: “Oh, nga vjen kjo? Çfarë do të thotë?” Edhe kur nuk ishte e nevojshme të përsëritej apo të shqiptohej emri im…
Është një emër i madh.
Faleminderit, por arrita ta vlerësoja vetëm duke imagjinuar se mund të bëhej emri im artistik. Unë kam qenë gjithmonë krenare për rrënjët e mia shqiptare, por ndërsa u rrita mësova të vlerësoja historinë time.
Ka qenë një gjyshe, e cila ka vdekur para se të lindësh ti, ajo që sugjeroi emrin Dua. I keni akoma gjyshërit?
Po, të dy nga ana e nënës sime.
Nuk janë të tronditur nga dimensioni hiper seksi, madje edhe seksual, i karakterit tuaj?
Ata janë gjyshër modernë. Ata kanë evoluar me kohën dhe mendoj se janë krenarë për mua.
Imagjinoj që edhe ju do të keni fëmijë një ditë!
Hmm, ndoshta. Por kjo nuk është planifikuar! I vetmi ‘fëmijë’ që mund të mendoj është albumi im i ri.
Për mijëvjeçarë, ishte e qartë që gratë të bëheshin nëna. Sot, shumë nga miqtë e mi nuk janë të sigurt nëse duan fëmijë. Kam përshtypjen se kjo urdhëresë është më pak e fortë se më parë. Ndoshta sepse bota është bërë shumë e rrezikshme dhe e ardhmja duket shumë e zymtë.
Sigurisht, bota e sotme është e frikshme. Por, përtej kësaj, unë besoj se gratë kanë fituar një vend në shoqëri që i ishte ndaluar më parë. Megjithatë, a është zhdukur dëshira për të pasur një fëmijë? Unë besoj se gratë duan të zgjedhin tempin e tyre dhe të mos ndihen fajtore që mendojnë për to. Për sa më përket mua, kur të jetë koha e përsosur, do ta kem. Por, ndërkohë kam prioritete të tjera, dua të vazhdoj të shijoj rininë time.