Duke e parë kështu, siç tregohet nga kamerat e ‘Le Iene’ që e arritën në shtëpinë e në Suedi për t’i dërguar një video mesazh nga ish-futbollistët e tij, nuk do të mendohej kurrë se Sven-Goran Eriksson i ka mbetur pak për të jetuar. E megjithatë, realiteti i ashpër është ai i një tumori që është aq i avancuar sa nuk mund të operohet. “Nga pankreasi filloi të shkojë edhe në organe të tjera, në mëlçi, në mushkëri – shpjegon tekniku skandinav 75-vjeçar –. Është një tumor që nuk mund të kurohet dhe as të operohet, vjen si një shok. Nëse mendoni për tumorin cdo ditë, cdo minutë, do të cmendesh. Nuk e mendoj shumë dhe funksionon. Dua të vazhdoj të jetoj sa më gjatë por nuk dua të jetoj në mjerim mendor Absolutisht jo”.
KONDICIONIMI I JETËS
Eriksson konfirmon se e mësoi lajmin papritur, pa pasur ndonjë paralajmërim që ta alarmonte: “Më ra të fikët në kuzhinë dhe doli që kisha një tumor”. Gazetari i ‘Le Iene’ e pyet se si i kalon ditët dhe ‘Svennis’ shpjegon se ka reduktuar ndjeshëm aktivitetet e tij pas diagnozës së tmerrshme. Pozicioni i tij i fundit ishte në drejtimin e IF Karlstad Fotboll, një klub në divizionin e tretë suedez. Nga aty ai dha dorëheqjen për arsye shëndetësore (që nuk specifikohen më tej në atë kohë) në shkurt të vitit të kaluar: “Tani bëj pak, prej gati një viti. Nëse duhet të jesh drejtor sportiv, të blesh dhe të shesësh lojtarë, duhet të jesh aty gjatë gjithë kohës. Unë nuk mund ta bëj këtë. Më duhet të bëj kontrolle çdo dy javë për të parë nëse tumori përkeqësohet apo jo. Deri më tani shkon mirë”.
NDESHJET NË TV ME TË ATIN 95 VJEÇAR
Ish-trajneri i kampionatit historik të Lazio 2000 shfaqet vërtet i qetë, pavarësisht një situate që mund të fundosë këdo: “Jeta është e bukur, ngrohtësia që mora ishte shumë e bukur. Jam me fat, kisha një punë që më pëlqente, ndihem i lumtur. Ende shikoj futboll në TV, katër ose pesë ndeshje të shtunën dhe të dielën. Këtu vjen edhe babai im, i cili është gati të mbushë 95 vjeç.”
Lexo më tej: Eriksson e fshehu tumorin për një vit: “Për Krishtlindje mblodhi familjen për një takim të fundit”
Eriksson pyetet nëse është besimtar: “Po dhe jo, shpresoj se ka diçka atje lart. Çfarë më ka mësuar kjo sëmundje? Mos e merrni si të mirëqenë që jeta është gjithmonë e mrekullueshme. Duhet të jeni të përgatitur për disfata, në futboll si në jetë. Por nuk kemi arritur ende në minutën e nëntëdhjetë. Si do të doja të më kujtonin? Si dikush që u përpoqa të edukonte lojtarë, bij. I aftë si trajner, një njeri i respektuar”.