Sinisa Mihajlovic nuk ia doli. Ai luftoi për tre vjet e gjysmë pa hequr dorë nga jeta sikur asgjë të mos kishte ndodhur. Natyrisht përveç momenteve më të vështira, apo atyre në të cilat u detyrua të ndalonte për trajtime invazive. Sinisha sillej sikur sëmundja që ai vetë e njoftoi në fillim të korrikut 2019, ishte vetëm një bezdi kalimtare që nuk mund ta pengonte kurrë punën, interesat, ekzistencën e tij. Një shembull konkret për të gjithë.
KARRIERA SI LOJTAR
Mihajlovic lindi më 20 shkurt 1969. Përvojat në Borovë dhe Vojvodinë e shtynë Crvena Zvezda ta çojë në Beograd, ku u bë protagonist i një cikli të jashtëzakonshëm. Si sulmues i majtë, ai fitoi dy kampionate jugosllave (pas atij që fitoi në Vojvodinë), një Kupë Evropiane dhe një Kupë Ndërkontinentale. Roma vendosi ta marrë në Serie A. Ai qëndroi me verdhekuqtë për dy sezone përpara se të transferohet te Sampdoria.
Eriksson e shndërroi atë në qendërmbrojtës, një rol që e bëri të shpërthente përfundimisht në ciklin e Lazios në gjashtë vite plot trofe. Aty fitoi një titull kampion, dy Kupa të Italisë, po aq Superkupa, një Kupë Europiane dhe një Kupa Kupash. Mancini e solli te Interi, ku e mbyll karrierën e tij si lojtar duke fituar një tjetër titull kampion, dy Kupa Italie dhe një Superkupë italiane. Një karrierë e jashtëzakonshme e shënjuar me më shumë se 100 gola, duke përfshirë ato për kombëtaren jugosllave, falë një të majte shkatërruese që u bë legjendë falë goditjeve të dënimit. Mes tyre spikat edhe trigolëshi me goditje dënimi kundër Sampdorias në ’98.
NGA BOLOGNA TE BOLOGNA
Në vitin 2006 ai u tërhoq dhe u bë ndihmës i Roberto Mancini te Inter, duke filluar karrierën e tij si trajner. Si trajner i parë e nisi nga Bologna në vitin 2008, përpara se të drejtonte Catania dhe Fiorentina. Sinisa mori edhe drejtimin e kombëtares serbe, Sampdoria, Milan e Torino. Nuk duhen harruar 9 ditët e trazuara te Sporting Lisbona dhe rikthimi te Bologna, ku zëvendësoi Pippo Inzaghin. Nga ajo pankinë, në fillim të sezonit 2019/20, bëri të ditur sëmundjen e tij në një konferencë për shtyp.
Një futbollist i kohëve të tjera, një person i drejtpërdrejtë. Ai ishte i aftë për gjeste të jashtëzakonshme dhe grindje epike, të shndërruara më vonë në miqësi. Asnjëherë banal, Sinisa ka marrë pozicione të diskutuara dhe të diskutueshme. Si kur mori në mbrojtje Arkan, organizatorin e spastrimit etik të kërkuar nga presidenti serb Milloshevic. Megjithatë ai nuk hoqi dorë kurrë nga të qenit vetvetja dhe duke thënë atë që mendonte. Sinisa i kohëve të fundit është ai që ka impresionuar më shumë. I goditur nga sëmundja, por i pranishëm në pankinë, në fushën stërvitore apo gati të drejtonte ekipin nga spitali. Nuk ka dyshim që e gjithë ekzistenca e tij duhet marrë si shembull, nga ata që nuk duan të fshihen kurrë.
Ore bytheqira te lapsit, po me jeni bo Si kurvat e Meros, po atij legeni shpirti I shkoft ne pidh te semes, ai organizoi tifozet e lazios me pankarta per Arkanin, , kinder Kosoves, o kurva o flliqsina. Ka marre fund ajo Shqipni per plehrave, zero vetedije kombetare. Po keshtu eshte Kur kemi katunaret e TPL ne krye te akadamise