Një letër e gjatë dhe prekëse lamtumire, e shoqëruar me një fotografi ku e përqafon në pishinë. për më tepër është edhe foto e fundit që shfaqet në profilin e Julia Ituma në Instagram. Kështu Virginia Adriano, sportistja e Club Italia, ka dashur të kujtojë ish-shoqen e saj, që vdiq në Stamboll në rrethana ende zyrtarisht për t’u sqaruar: “Më mungon. Do të doja të të kisha mbajtur shtrënguar më fort herën e fundit që të përqafova – ishin fjalët e lojtares torineze për Julia Ituma -. Do të doja ta kujtoja kur mbyll sytë e të mendoj. Hera e fundit që të mbajta në krahë. Do të doja ta kujtoja. Qartë, si kujtoj sytë e tu dhe ngjyrën e lëkurës tënde. Si mbaj mend parfumin tënd. Më pëlqente të ndjeja parfumin tënd kur më përqafoje. Sepse edhe pse nuk ishte gjëja jote, më përqafoje edhe ti. Nuk e di nëse të pëlqente, nëse doje vërtetë ta bëje. Nuk e di tani. Nuk e di më. Nëse të njoh, ndoshta nuk e kam bërë kurrë sa duhet”.
Lexo më tej: Hetimi me misterin e celularit, mikut dhe një mesazhi: në Turqi të sigurtë se Julia Ituma u hodh në zbrazëti
MESAZHI I VIRGINIA ADRIANO, MË PAS I FSHIRË
“Nuk të kam njohur kurrë sa duhet – vazhdon mesazhi për Ituma -. Nuk të kam dëgjuar kurrë sa duhet. Nuk të kam kuptuar kurrë sa duhet. Mjaft. Shumë gjëra, ndoshta, nuk i kam bërë mjaftueshëm. Sa fjalë e shëmtuar ‘mjaftueshëm’. Do të thotë se diçka mungon. Diçka që duhet të ishte aty. Më shumë. Ndoshta duhet të të kisha telefonuar, më shumë. Ndoshta duhet të kisha qëndruar në shi me ty, më shumë. Ndoshta duhet të të kisha pyetur nëse të pëlqente ngjyra e qiellit në perëndim të diellit. Ndoshta duhet të kisha mësuar të të shihja. Jo vetëm të të shihja. Ndoshta duhej të të pyesja si ishe, më shumë. Duhet të të kisha kuptuar, më shumë. Duhet të kisha marrë me mend. Pa ndoshta. Ndoshta vlen vetëm për gjërat e vogla. Të mëdhatë janë ose nuk janë.
Të tuat ishin të gjitha gjëra të mëdha. Ishin. Ato ishin gjëra të mëdha dhe të rëndësishme. Ato nuk ishin mediokre apo të papërfillshme. Ndoshta pak të fshehura ose të paktën të errësuara, por duhet t’i kisha kuptuar. Duhet ta kisha vënë re. Kështu bëjnë miqtë kur ndihen keq. E vërtetë? Kështu duhet bërë. Ata e kuptojnë njëri-tjetrin. Sepse flasin. Ti flisje pak për veten. Flisje shumë për dashurinë, shumë për të ardhmen, për pasiguritë, për zgjedhjet, për mundësitë, për gabimet, për problemet. Të jetës, të të tjerëve. Për të tuat? Pak. Asnjëherë mjaftueshëm. Përsëri kjo fjalë”.
“Besoj se të të thosha më mungon ishte gjëja më e mirë. Gjëja e duhur për tu bërë. Gjëja që nuk bëra mjaftueshëm. Gabova që nuk erdha te ti edhe kur ishe ti ajo që duhet të kërkoje falje. Gabova që prita që atë herë të ishe ti që do t’i rregulloje gjërat. Gabova që shpresoja çdo ditë pas atij 18 shtatori se do të ishe ti që do vije tek unë. Më 18 shtator hipe në tren dhe u largove duke më thënë se ishe e lodhur. Më 18 shtator u inatosa dhe gabova që nuk vura re që dicka nuk shkonte. Gabova që nuk të thashë që nuk më interesonte dhe se do të falja edhe atë herë. Kam gabuar që të prisja dhe nuk mendova se do të pendohesha gjithë jetën. Gabova sepse duhej të kisha ardhur, se mendoja për ty cdo ditë dhe më mungoje…
Por unë nuk e dija, nuk e besoja se 18 shtatori do të ishte takimi ynë i fundit. Nuk e dija se do të ishte hera e fundit që do të të përqafoja. Do të doja të të mbaja shtrënguar më fort herën e fundit që të përqafova. Por nuk do të harroj ta bëj kur të të shoh përsëri. Do të të përqafoj fort, do të qaj kur të të shoh përsëri. Por tani buzëqesh, sepse e di që je e lumtur. Aty je e lumtur, sepse këtu nuk ishe dhe preferova të shkoje atje. Por nëse aty je mjaftueshëm e lumtur, atëherë është në rregull. Nëse je e lumtur atje dhe buzëqesh, atëherë buzëqesh edhe unë këtu. Dhe unë të kujtoj ty, kur buzëqeshje edhe këtu. Të dua. E jotja, Neve”, përfundoi mesazhi për Ituma.