• |
ide | kryesore

Një vit pa Mihajlovic, gruaja, Arianna, tregon momentet e fundit të Sinishës: “Nuk i thashë se po vdiste”

Sport
Arianna



Ai tashmë u bë një vit që është larguar, në fund të një beteje kundër sëmundjes kundër të cilës nuk mjafton të jesh luftëtar. “Në muajin e fundit, mjekët më thanë se do të vdiste. Nuk e dija nëse duhet t’i tregoja. Kam folur me të pesë fëmijët. Nuk i thashë askujt tjetër. Vendosëm të mos i tregojmë, për të mos i hequr atë fije shprese. Nga ana tjetër, ai nuk na pyeti kurrë nëse do t’ia dilte, ai gjithmonë luftoi sepse ishte një njeri që nuk do ta pranonte vdekjen”. Një vit nga ndarja nga jeta e Mihajlovic, gruaja e tij Arianna Rapaccioni rijetoi momentet e sëmundjes së Sinishës dhe çastet e ndarjes, edhe pse “vetëm muajin e fundit po ndërgjegjësohem që burri im nuk është më këtu”, tha ajo në një intervistë për Corriere della Sera.

LUFTA ME LEUÇEMINË

“Burri im kishte leuçemi, por nuk e kisha llogaritur se mund të vdiste”, vazhdoi Arianna. Ajo ishte me Mihajlovic për 27 vjet dhe me të kishte 5 fëmijë: “Pastaj, natyrisht, unë nuk jam budallaqe dhe e tij ishte një sëmundje e rëndë, por ai gjithashtu e mohonte rrezikun. Sinisa nuk lexonte raportet, nuk shikonte në internet, thjesht donte të dinte se çfarë trajtimesh të bënte. Ai shpresoi deri në fund se do të shërohej. Ai luftoi si një luan, iu nënshtrua trajtimeve të pabesueshme, dy transplanteve, një trajtimi eksperimental shumë i vështirë… Kam qenë pranë tij në spitale për katër vjet. Besoj se gjendja ime e shokut varet edhe nga vuajtjet e përjetuara së bashku. Ende i mbaj mend sytë e tij të tmerruar kur na thanë se kishte një rikthim të sëmundjes”.

MOMENTET E FUNDIT

Dhe përsëri: “Për ditë të tëra, unë dhe fëmijët qëndruam me radhë pranë tij dhe gjëja më e trishtuar ishte se natën e fundit ishim të gjithë aty. Fëmijët ishin në dhomën ngjitur, isha unë, nëna e tij, vëllai i tij me gruan, shoku i tij më i mirë, nëna ime. Kur kuptova që frymëmarrja e tij kishte ndryshuar dhe se nuk e kishte të gjatë, thirra djemtë. Të gjithë heshtnim rreth tij. Ia mbajta për dore, e pashë duke luftuar me frymëmarrjen që i rëndohej. Më erdhi dëshira t’i thosha: shko, mos u shqetëso, unë do të kujdesem për fëmijët. Vetëm atëherë ai ndërroi jetë”.



Lini një Përgjigje

Adresa juaj email s’do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme janë shënuar me një *